De man sprak Engels, dat had ik al gehoord. En nu speelde hij wiegeliedjes op de openbare piano. Vlakbij zat een andere man op een bankje met een boek in de hand. Op zijn hoofd droeg hij een koptelefoon. Die zette hij af terwijl hij naar de pianist draaide.
“Mooi.” zei de lezer. Meteen zette hij de koptelefoon weer op. De pianist stopte.
“What?” vroeg hij. De lezer reageerde niet, maar drukte met beide handen de schelpen van de koptelefoon tegen zijn oren. Met een elleboog voorkwam hij dat het boek uit zichzelf begon te bladeren. Dan begon hij hardop voor te lezen.
Het was niet in het Nederlands.
De pianist haalde zijn wenkbrauwen op en ging verder met spelen. De lezer haalde zijn handen van de schelpen en legde zijn polsen op de randen van het boek. Met de vingers begon hij mee te deinen.
“Beautiful!” riep hij tussendoor.
Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.
Wees de eerste die reageert op "Beautiful!"