“De witlof staat er niet op.”
De dame was al even aan het rommelen met de digitale afweegschaal. Toen ik dichterbij kwam, legde ze het zakje met de twee stronkjes schielijk opzij.
“Dat lijkt me stug,” zei ik terwijl ze weg wilde lopen. Ze bleef staan.
“Eens kijken,” zei ik, terwijl ik op ‘Groenten’ drukte. Een scherm met afbeeldingen kwam tevoorschijn.
“Zie je wel,” triomfeerde de dame, “geen witlof.”
“U heeft gelijk,” zei ik, “maar er is ook nog een vervolgscherm, ziet u?”
Ik drukte op het blauwe pijltje. Op de nieuwe pagina stond de cichorei bovenaan.
“Kijk, daar is het,” zei ik. “Mag ik de witlof even?” De dame reikte me fronsend het zakje aan. Ik drukte op de afbeelding. En toen er niet meteen wat gebeurde, nog eens.
“Negenenzeventig cent,” zei ik. De dame schudde haar hoofd.
“Zie je wel,” kreet ze verontwaardigd, “je moet twee keer drukken!”
