De Ziel van Arnhem: Wally de Fietsendief

{

<p>Wanneer een schrijver langs de Rijn zit en de John Frostbrug de kolos is waaronder schepen langzaam varen, dan voelt de schrijver zich op zijn gemak. De wind en de vrachtschepen geven de maat aan stukken tekst, die langzaam gestalte krijgen op het papier van een gebonden boek. De schrijver is echter niet het enige type mens dat geniet van de voortkabbelende Rijn; ook toeristen, ouden van dagen en drugsdealers nestelen zich dag in dag uit langs de oevers van de grootste rivier van West-Europa.</p>

<p>De uitgestrekte kade zorgt voor een soort sociale eenzaamheid, men kan een ander op grote afstand al zien aankomen en tegelijkertijd is er genoeg ruimte om een ideale plek te vinden om sombere of juist vreedzame gedachten de vrije loop te laten. Juist wanneer de inspiratie leek te verstillen, ik niet meer de woorden kon vinden die mijn gemoedstoestand konden aankleden zoals een maatpak een minister passend maakt, juist toen kwam er een apart figuur op mij afgelopen. Wally.</p>
<p>Wally en ik hadden elkaar al eerder ontmoet. Samen met een vriend zat ik op een dag naast de Rijn, we vervloekten we onze krankzinnige vrijsters, maar wisten tegelijkertijd dat ze stapelgek waren omdat wij zelf ook geen enkele rationaliteit in onze ziel hadden huizen. Een klein mannetje, onzorgvuldig kaalgeschoren hoofd met een lange pluk haar dat voor staart moest doorgaan, kwam in zijn Nike windjack aanfietsen. Aangezien ik al meer ervaring had met dit soort slag mensen wist ik dat dit mannetje om een sigaret kwam vragen en tegelijkertijd zijn rijwiel wilde aanbieden voor twintig euro. </p>

<p>Hij kon de peuk krijgen en zijn fiets houden. Wally, afkomstig uit het Noorden van Afrika, of nee beter gezegd uit Venlo, was één man uit duizenden. Hij zag eruit als de persoon die de reden is dat bange mensen op Geert Wilders stemden, maar hij sprak met een fluwelen stem, Limburgs Accent dat alleen maar afkomstig kon zijn uit de geboorteplaats van onze Geert zelve. Hij vond Arnhem de mooiste plaats die er was, voor een handelaar in fietsen al helemaal. Dit was ook de reden dat hij al jaren in Arnhem te vinden was.</p>

<p>“Wanneer je veel fietsen hier verkoopt, kan je een auto kopen en die doorverkopen. En voordat je het weet heb je een hele zaak opgezet en ben je stinkend rijk. Maar dan ga je de fiets missen en geef je alles op om weer met je fiets te zijn” onderwees Wally ons. “Het Leven is niet duur, je kan voor drie euro bier kopen en dan kan je vrouw en kinderen voor anderhalf euro onderhouden.  Niet dat ik kinderen hebt maar een brood en pindakaas is voldoende om de dag mee door te komen.”</p>

<p>Na talloze wijsheden verlieten we Wally, tot ik hem weer tegen kwam op nagenoeg de zelfde plek, toen ik aan het schrijven was over zaken die geen enkel belang meer hebben wanneer je een Limburgse fietsendief tegen komt. Wally vertelde over zijn gekte, over zijn Wajong, maar dat hij niet meer kon werken en toch 1000 euro per maand verdiende, net te veel om in leven te blijven, net te weinig om echt plezier te hebben. “Maar ja” pleitte de fluwelen stem “Een gek heeft niet te klagen.”</p>

<p>Ik moest maar eens gaan, de aanwezigheid van Wally was ongevaarlijk, maar toch kreeg ik het gevoel dat ik mij niet te veel aan een fietsendief moest binden. “Mag ik iets opschrijven? ” vroeg de kleine man. Ik gaf hem mijn notitieboek en hij begon te schrijven. Zijn tong raakte zijn sik, een teken van opperste concentratie. Toen hij klaar was pakte ik het notitieboek en liep weg. Een paar dagen later opende ik de desbetreffende pagina. In Keurig handschrift stond het volgende geschreven: </p>

<p>“Het mooiste van vandaag: Je ziet jezelf maar niet niet hoe je behandeld word. Daardoor zal je leven ervan afhangen hoe tevreden je natuurlijke zelfstandigheid is.” </p>

<p>Die Wally. Fietsendief en filosoof in één.</p>

<p>Foto: <a href="http://www.flickr.com/photos/marketingfacts" target="_blank">Marco Derksen</a></p>

Reacties