De jongen droeg de beide stoelen weg, die ik al eerder verderop in de straat te geef had zien staan. Ik knikte naar hem om hem te feliciteren met de buit. Hij stopte en keek me schuin aan. Dan glimlachte hij.
“Ik ken u ergens van.” zei hij. “Werkt u soms bij de politie?” Ik schudde mijn hoofd.
“De reclassering dan?” waagde hij. Hij fronste. “Jeugdzorg misschien?” was zijn laatste optie.
“Nee.” antwoordde ik. “Ik heb daar nooit gewerkt.”
De jongen krulde zijn lippen. Zijn ogen priemden.
“Toch ken ik u ergens van.” wist hij zeker. Ik probeerde hem te herkennen.
“Misschien uit de bibliotheek?” probeerde ik, bijna wanhopig. Het duurde een tel, maar dan klaarde het gezicht van de jongen op.
“Ja, natuurlijk.” zei hij. “De bibliotheek! Daar ken ik u van!”
Hij pakte de twee stoelen op om verder te gaan.
“U heeft zo’n vriendelijk gezicht.” knikte hij.
Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.
