{
2012, was dat niet weer het jaar van ‚Ķ? Alles kwam in 2012 weer terug. Vooral de jaren tachtig, met jeugdwerkloosheid, Doe Maar, punk, protest tegen zakkenvullers en graaiers, bankschandalen, vegetarisch eten, doehetzelven en initiatieven “van onderop”. Maar een ding kwam niet terug in 2012. Dertig jaar geleden stond de spaarrente rond de 12%. In 2012 mocht je blij zijn met tweetiende daarvan.
In de jaren tachtig kon je door iedere maand een paar guldens opzij te zetten een leuk vermogen laten groeien. Zolang de huizenprijzen bleven dalen (en dat deden ze toen ook) spaarde je zo een aardige aanbetaling op onroerend goed bij elkaar. En dat was weer gunstig voor de hoogte van de hypotheekrente. Allemaal net zoals nu.
Maar sparen op jeugdige leeftijd, dus met kleine bedragen, vereist discipline en kennis van de verborgen saldering- en tariferingsystemen in het bankwezen. Na een grondige verkenning van de nationale betalingsverkeersinfrastructuur had ik een personal finance systeempje opgetuigd dat zonder kosten de hoogste rente opleverde: giroblauw voor de dagelijkse betalingen, een haags-rotterdamse spaarrekening met een rente waar IJsland later nog niet van durfde te dromen en een klimspaarrekening bij de bank die voor de introductie van de spaarhypotheek alvast de rentegrenzen opzocht.
Wat ik overhield van mijn neveninkomen in de haute finance (als modelbouwer voor econometristen die zochten naar relaties tussen macro- en micro economie) ging om de paar maanden naar een nieuwe klimspaarrekening. Wat ik verdiende met gastoptredens (als spreker of stukjesschrijver) ging naar de spaarrekening. En zo sprokkelde ik de aanbetaling op mijn toekomstige starterswoning bij elkaar.
Om alle transacties zonder verloren valutadagen te laten verlopen had ik twee boekjes met overschrijvingskaarten en een dikke stapel giro-enveloppen paraat. Alles voorgeadresseerd voor verzending naar het Postgiro codeercentrum aan de Velperweg. Alles voor de rente.
In 2012 had dat sparen geen zin meer. Voor vermogensgroei hoefde je geen geld meer op een rekening te laten staan. In de hoogste regionen van de financiële stratosfeer was de rente zelfs al negatief geworden. Gastoptredens doe ik tegenwoordig meestal onbezoldigd. En het saldo op de doemaarrekening was na de invoering van de euro zelden meer boven de nul geweest.
Aan de Velperweg worden al lang geen overschrijvingskaarten meer verwerkt. Daarom wordt het prehistorisch korte vijfcijferige nummer van mijn Postbankrekening binnenkort vervangen door een euroSEPAproof IBANBIC met een onbegrijpelijke lengte. Het zal wel nodig zijn, maar leuk is anders.
Een rekening waar drie keer (voordat het naar de notaris ging) een saldo op heeft gestaan van meer cijfers dan het rekeningnummer zelf doe je niet makkelijk weg. Maar met de huidige huizenprijzen is de kans op een bedrag van meer cijfers dan een IBAN wel erg klein geworden.
2012 maakte een einde aan mijn vertrouwen in de samengestelde interest. Als de geschiedenis zich al herhaalt, dan gebeurt dat tegenwoordig zonder de bijbehorende rente. Het verband tussen macro- en micro-economie is in 2012 massaal de verkeerde kant op geschoven. Het betalingsverkeer was bij de PostINGbank ook al niet meer gratis. In 2013 ga ik de rekening opzeggen.
Arnhem Voorbij 2012
– Bernd Ebbo Visser
– Rob van Sprang
– Bob Roelofs
– Tim Lenders
– Peter Bierhaus
– Pascal Rietman
– Rene Gademann
– Petra Else Jekel
– Wilma Mulder
– Tom Roelofs
– Geert Rozema
– Maarten Laros
– Floor Scholten
– Vincent Leenders
– Paul Clappers
– Pantoons
– Mylene Ragon
– Marloes Lammers
– Marjolein Kats
– Lotte Rensen
– Amy van Son
– Phebe Kloos
– Joey Holthaus
– Vera Camilla
– Maria Mazarakis
– Zefanja Hoogers
– Gerard Herbers
Wees de eerste die reageert op "Arnhem Voorbij 2012: Lex Kwee"