Een schone traditie bij de vip-opening van cultuurpaleizen

{

<p>Een persconferentie die geen persconferentie is, althans voor de lokale pers, een opening die geen opening is, althans voor het gewone publiek, in zo´n context kun je je als vip-gast m/z modefetisj het beste maar zo gewoon mogelijk gedragen. Sinds de feestelijke opening van de moeder aller cultuurpaleizen, de Amsterdamse Stopera, weet textielminnend Nederland hoe dat moet.</p>
<p>Terug naar 1986. Halverwege de jaren 1920 schreef de Wagnervereeniging een prijsvraag uit voor een operagebouw in Amsterdam. Winnaar werd architect Jan Frederik Staal (familiebanden met voormalig Vestia-directeur Erik en voormalig bankenvoorman Boele niet gecheckt). Een dikke 25 jaar later, in 1954 nam architect Bernard Bijvoet het tekenpotlood van Staal over. 25 jaar later, in 1979 (het jaar van de synergie) besloot Amsterdam de bouw van de opera te combineren met de bouw van het nieuwe stadhuis. Architect Bijvoet was inmiddels overleden, zodat de opdracht via overerving ging naar de schoonzoon van zijn collega Holt: Cees Dam. En zo werd 23 september 1986 de dag die je wist dat zou komen …</p>

<p>De feestelijke opening van de Stopera (Stadhuis + Opera volgens de doorpakkers, Stop de opera volgens de wilnixers), die een kleine 120 miljoen gulden meer had gekost dan begroot (terwijl B&W de problemen voor de gemeenteraad hadden verborgen), werd een groot succes. Dat bleek de volgende dag, toen de schoonmakers zich bogen over het hart van het gebouw, de foyer waarin Stadhuis- en Opera-publiek elkaar synergetisch kon ontmoeten, onder het genot van een hapje, een drankje, een sigaretje en een kauwgumpje. Helaas hadden zij dat zo massaal gedaan dat het zalmroze tapijt door de gemorste openingsresten onherkenbaar was geworden en meteen moest worden vervangen. Toch had architect Dam niet overwogen om een minder besmettelijke vloerbedekking te kiezen. In een recent interview blikt hij tevreden terug: “Het tapijt wordt gewoon vervangen als het te vies wordt. Dit is al de derde vloerbedekking. Ik houd vast aan deze kleur omdat die zo’n mooie overgang vormt naar het rode pluche in de zaal.”</p>

<p>Over naar Arnhem 2013. Architect Michiel Riedijk wilde voor deze gelegenheid wel een <a href="http://www.architectenweb.nl/aweb/redactie/redactie_detail.asp?iNID=31605" target="_blank">“viezig” gebouw</a> maken, maar verbaast zich over <a href="http://www.gelderlander.nl/regio/arnhem/vloer-rozet-moet-open-door-rokende-moba-tiepjes-1.3872905" target="_blank">rokende Moba-tiepjes</a> in het Kenniscluster (voorheen Kennisberg) aka Rozet-gebouw. Om Stopera-taferelen te voorkomen had hij gekozen voor een degelijke houten vloer en handhaving van het rookverbod. Voor de zekerheid stond een complete schoonmaakploeg stand by (zoals is te zien op de foto die eenmans fotojournalist Paul Clappers maakte). Maar waarom hadden deze schoonmakers geen gumbusters en peukenzuigers bij zich en alleen moppen, dweilen, schoonmaakspiritus en <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/mode_biennale_arnhem_zo_vluchtig_als_ether" target="_blank">ether</a>? Dat zal bij de opening van de Kunstenklutser niet nog een keer gebeuren.</p>

Reacties