De Arnhemse D66-politica Susan van Ommen is op Lesbos om hulp te bieden aan vluchtelingen. Eerder schreef zij daarover al deze bijdrage. Hieronder een vervolg van haar ervaringen op het Griekse eiland.
Update vanaf Lesbos: Het zijn de kleine dingen
Nu ik ruim een week op Lesbos ben, ben ik min of meer gewend. Naast mijn diensten in het Silver Bay hotel en kamp Kara Tepe heb ik ook transportdienst gehad en 24-uurs bereikbaarheidsdienst voor Emergency Child Care. Bij de transportdienst vervoer je mensen van de kampen naar het ziekenhuis of de kliniek.
Al bij de eerste persoon die we ophalen, blijkt dat het vaak zo is dat de artsen patiënten meermaals naar het ziekenhuis moeten sturen, voor ze geholpen worden – als ze al geholpen worden. De man met de necrotische teen wordt die dag voor de derde keer met een pijnstiller naar huis gestuurd. Van ons medische team begrijp ik dat dit geen uitzondering is; in de general meeting ’s avonds wordt frustratie geuit over de vele gebitsproblemen die de vluchtelingen hebben, maar die niet kunnen worden opgelost, omdat er geen tandarts voorhanden is.
Die nacht komt er een groepsappje: rellen in kamp Moria. Een man met een onbehandeld kaakabces slaat door omdat hij de pijn niet meer trekt. Het is heel pijnlijk om te zien dat deze mensen de juiste zorg niet krijgen.
Veel moeders reizen alleen met kinderen – vaak hun man achterna in het kader van gezinshereniging. Als zo’n moeder naar het ziekenhuis moet, vangt onze stichting de kinderen op. Als ik Child Care on call heb, passen we op drie jongetjes. Moeder is met het zusje mee naar het ziekenhuis.
De jochies spreken geen woord Engels, maar gelukkig hebben we onze vaste tolken onder de vluchtelingen, waardoor de taalbarrière eigenlijk nooit een probleem is. In de loop van de dag blijkt dat het zusje Hepatitis A heeft. Ze moet een paar dagen in het ziekenhuis blijven en de jongetjes moeten nu gevaccineerd worden, maar die vaccinaties moeten betaald worden.
Er is afgelopen maand een vaccinatieronde geweest in kamp Kara Tepe, maar dit gezin is hier net een week en heeft die ronde dus gemist. In overleg met de coördinator besluit ik dat ik een gedeelte van mijn sponsorgeld besteed aan de vaccinaties. Ik ben ontzettend blij dat ik veel geld heb opgehaald en daardoor nu in staat ben om dit soort dingen te kunnen doen.
Tijdens de meeting ’s avonds is er een soortgelijk probleem; de bril van een man is kapot gegaan. Omdat hij -7 heeft, ziet hij zonder echt niets. Ook hier weer hetzelfde probleem: een nieuwe bril moet door iemand betaald worden en de Griekse overheid gaat het niet doen. Verschillende vrijwilligers doneren wat geld en ik leg de helft bij.
Op dit soort momenten kun je echt wat betekenen voor de mensen. Je werkt hier hard. Het is erg heet (40+ graden) en de dingen die je dagelijks meemaakt zijn heftig. Elke avond wisselen we onze verhalen uit. Ook is er soms een (halve) dag vrij. Zo had ik deze week tijd om met twee van de artsen te gaan duiken.
Een Nederlander die hier in de straat een huis heeft en dive master is, nam ons mee naar Petra. Hij wil ons graag het eiland laten zien, waar hij jaren geleden verliefd op is geworden. En terecht, want het eiland is inderdaad prachtig!
Het toerisme is met 80% gedaald dit jaar en omdat dat een grote inkomstenbron is, heeft de bevolking heeft het daar zwaar mee. Mensen zijn bang om naar de Griekse eilanden op vakantie te gaan. Ook mijn vrienden geven aan door de berichtgeving niet zo snel voor een vakantie op Lesbos te kiezen.
Ik kan me dat voorstellen, maar de angst is onterecht. Er is inmiddels zoveel ervaring met de aankomst van bootvluchtelingen en er zijn zoveel NGO’s aanwezig dat alles gestructureerd verloopt. Er zijn geen aanspoelende lijken meer. De vluchtelingen brengen hun tijd voornamelijk door in de kampen en niet daarbuiten.
Misschien voelt het hypocriet om op een strand te liggen waar vluchtelingen zijn aangekomen, maar het probleem bestaat toch nog steeds als je in Spanje op het strand ligt? De bevolking van Lesbos is bijzonder behulpzaam naar de vluchtelingen, en het voelt voor hen nu alsof ze daarvoor gestraft worden. Dat is zonde; het eiland verdient meer. Dus wie een last minute naar de zon overweegt, kan ik Lesbos van harte aanraden.
Tekst: Susan van Ommen
Foto: Stichting Bootvluchteling.
Wees de eerste die reageert op "Vluchtelingen helpen op Lesbos: een bericht van Susan van Ommen"