Laat ‘t gezegd zijn: ik ben dol op ‘t openbaar vervoer.Ik heb ‘n autoverleden, maar ik zou niet terugwillen. In de trein lees ik m’n krant, sluit ik m’n ogen of kijk gewoon naar buiten. Heb je achter ‘t stuur wel es contact met je medeweggebruikers anders dan middels driftige handgebaren?
Toen Syntus de OV-taken van de NS overnam, veranderde d’r veel.Dat kwam in de vroege dagen, laat ik eerlijk zijn, voor ‘n belangrijk deel door ‘t Syntusje-pesten van de Spoorwegen. ‘t Was niet makkelijk voor ‘t personeel om zich steeds rustig te houden wanneer d’r weer ‘n onvoorziene spoorwijziging kwam of de seinen bewust op rood bleven staan.
Vandaag de dag komt de grootste tegenwerking, zo lijkt, van binnenuit. Ik zal nooit die machinist vergeten die met ‘n brok van woede en frustratie in z’n keel omriep dat ie alle reizigers de trein uit moest zetten omdat ie van hogerhand te horen had gekregen dat ie onverwijld terug moest keren. Om ‘n minuut later iedereen weer uit te nodigen alsnog de reis voort te zetten.
En voor wie ‘t weten wil: vandaag, voor de tweede dag op rij, reden de treinen vlekkeloos. Wil ‘t leuk worden, moet dat niet zo blijven, natuurlijk.
Wees de eerste die reageert op "Syntusdagboek (2)"