{
In het Zwitserse Graubünden ligt een bron gevuld met water; veilig weggeborgen in het Alpenmassief. Deze bron loopt over in een stroom die zich langs de bergwanden naar beneden laat storten en de volgende 1233 km niet meer stopt; zij zal eerst achthonderd kilometer aan Duitse kracht winnen alvorens zij mijn stad Arnhem aandoet.
De rivier moet gedijen wanneer het door de Nederlandse vlaktes stroomt. De uiterwaarden zorgen ervoor dat de vrachtschepen zonder problemen voorbij kunnen varen, maar de rivier scheurt het karakter van mijn stad doormidden. De schitterende watermassa zorgt voor een gespleten persoonlijkheid.
Ga staan op de Nelson Mandela, die ook in Nederland voor verbinding tussen twee verschillen zorgt; en kijk naar Noord Arnhem, waar de koepelgevangenis en de industrieën van het Broek als bakens van de stad dienen. De stad sterft langzaam weg in de bosrijke heuvels; nieuwbouw vult de leegte van de oorlog op en historische gebouwen dienen als archetypes voor het karakter van de centrumbewoners.
Het stadsdeel dat nooit af is; waar de prominente peilers altijd in de steigers staan; op zoek naar meer uiterlijk vertoon. Arnhem Noord is als een dorpse meid die zich als wereldburger voordoet; met een beetje fantasie zie je een Metropool; met de volkswijken, het WTC en de telefoonwinkeltjes. Een bonte mensenmassa vult ’s weekends de winkelstraten en de trots valt af te lezen aan de gezichten van de werkende man. De straten zijn echter net niet vol genoeg, aan de karakters van de inwoners valt naast globalisme ook dorpse controle af te lezen.
Arnhem Noord draagt de geschiedenis, de belofte van betere tijden en is als een kleurplaat die nog verder ingekleurd kan worden. Het Noorden van de stad is als een lichaam dat geduldig wacht op de ziel, op misschien wel de huidige generatie die popelt van verlangen om er iets van te maken.
Maar in Arnhem Zuid kan je de krankzinnigheid van de hoofdstad van het Midden Oosten vinden, waar de wijken zonder enige inspiratie of inzicht zijn opgetrokken. Waar de blokken beton als legbatterijen dienen, waar de gezinnen naar toe trekken om hun kinderen te laten rijpen in de lome gang van de welvaart. Zuid is als de saaiste meid van de klas die stiekem drugs lijkt te dealen, op de uitgestorven straten tref je hordes blowende hangjongeren, dolers en verwarden aan.
Arnhem Zuid heeft geen uitgangscentra, geen burenbinding en geen duidelijk doel. Het stadsdeel is als de tumor van Arnhem Noord, welwillig maar onkundig deel uit te maken van het schijnbare geheel. De stad is precies als het logo zich voordoet, als een tweekoppige vogel die beiden een andere kant op willen met hetzelfde lichaam.
Beide delen dragen de ziel van de mooiste stad van het land, maar gespleten door de fonkelende slang ontstaat er een schizofreen geheel dat met moeite in één jas past. Zal de stad één worden? Het lijkt nog een brug te ver, misschien wanneer de navel van de stad; het Gelredome, gevuld zal zijn met het gruis van deze bodem.
Wees de eerste die reageert op "De Ziel van Arnhem: Stadse Schizofrenie"