Ze zegt het heel stellig: “Jongeren hebben best wel tijd om vrijwilligerswerk te doen. Maar om ze te bereiken moeten campagnes beter op hun belevingswereld worden afgestemd. Zelf heb ik me ook nooit eerder aangesproken gevoeld”. Studente Dierwetenschappen Mila Stigter is sinds kort vrijwilligster bij de Zilverlijn van het Nationaal Ouderenfonds.
Een middag per week belt Mila vanuit haar studentenkamer in de Burgemeesterswijk met ouderen in het land die verlegen zitten om een praatje. Ze werd hiervoor getriggerd door de opmerking op tv van een hoogbejaarde dame die zich eenzaam voelde en daardoor geen enkele zin meer in het leven zag. “Ik dacht, dat kan toch niet waar zijn, zoiets moet voorkomen kunnen worden!”. Mila is nog ontdaan als ze aan dat tv-fragment denkt.
Hieronder haar oproep om de werving van leeftijdsgenoten beter aan te pakken en een verslag van haar eerste ervaringen als vrijwilliger met de oudere medemens. “Ik heb hele interessante en gelijkwaardige gesprekken met ze”.
Vraag naar bellers
Tijdens de verplichte Zilverlijn-training die Mila eind november in Arnhem volgde bleek dat veel (aspirant-)vrijwilligers zelf al flink op leeftijd zijn. Mila (23): “Ik had niet gedacht dat ik vergeleken met de anderen zó jong zou zijn. Ik had veertigers verwacht maar de andere deelnemers varieerden van 55 tot 81 jaar. Voor de training hadden zich mensen uit een grote regio opgegeven, uit Limburg, Brabant en de Achterhoek. Ondanks die grote regio bleef het bij 9 aanmeldingen waarvan er maar 6 kwamen opdagen. Blijkbaar is het normaal dat mensen wegblijven.”
Het werven van vrijwilligers onder een jongere doelgroep lijkt geen overbodige luxe. Bij de Zilverlijn bestaat een grotere vraag naar bellers dan er op dit moment beschikbaar zijn. Het betekent dat een vrijwilliger momenteel op één middag gesprekken voert met soms wel 5 tot 6 personen achter elkaar om zoveel mogelijk ouderen van dienst te kunnen zijn. Een paar maanden geleden lukte dat nog met 3 tot 4 gesprekken.
Jezelf nuttig maken
Mila denk dat vrijwilligerswerk zoals het bellen voor de Zilverlijn goed past bij studenten. Die zijn echt niet allemaal te druk, zegt ze. Er zijn natuurlijk studies waarbij je vaak en op reguliere tijden aanwezig moet zijn maar er zijn er ook met weinig contacturen. “Een middagje minder sporten en je hebt tijd genoeg om jezelf heel nuttig te maken”. Mila vermoedt dat het onwetendheid is bij instellingen die vrijwilligers zoeken. Een kleine advertentie op Facebook zou al helpen. En de boodschap een beetje hip maken.
Het overbrengen van een enthousiaste boodschap is Mila wel toevertrouwd. Vanuit haar open instelling, brede interesse en leergierigheid heeft ze het vrijwilligerswerk omarmd als een kans.
“Ik zit zo in mijn eigen wereld, met allemaal leeftijdsgenoten, ik kom gewoon niet veel in aanraking met ouderen. Dat is toch eigenlijk vreemd. En er bestaan tussen de verschillende leeftijdsgroepen blijkbaar van beide kanten misverstanden. Ik was verbaasd over de ouderdom van de andere deelnemers aan de Zilverlijn-training maar zij waren net zo verbaasd over mijn jeugd. En terwijl ik er open in stapte, zo van vertel maar wat er moet gebeuren en hoe, zo hoorde ik om mij heen dat “het natuurlijk allemaal logisch was”. Anderzijds werd meer dan de helft van de trainingstijd aan het computerprogramma besteed en dat had van mij wel weer wat minder gekund. Toen ik bestreed dat jongeren het per se veel te druk met zichzelf hebben om dit werk goed te kunnen doen, werden mijn oudere collega’s zo enthousiast dat ze opperden dat ik maar ambassadeur van het Ouderenfonds moest worden.“
Iets terugdoen
Door het verhaal van Mila besloot een collega-vrijwilligster, die zich niet kon voorstellen dat haar zoon van 22 zich met zoiets als vrijwilligerswerk zou willen bezighouden, het er toch eens met hem over te hebben. Mila: “Ik merk dat ik goed kan vertellen waarom ik bepaalde dingen belangrijk vindt. Dat ik daar mensen mee kan bereiken. En ik wil daar wel meer mee doen, zeker voor mijn eigen generatie.
Als ik dan kijk naar waar ik zelf studeer, aan de WUR in Wageningen: het hangt er vol met allemaal posters. Maar niks over vrijwilligerswerk, op wat voor gebied dan ook. Ik kan daar best eens een middagje flyeren of met een standje staan en mensen vertellen wat ik doe, hoe gemakkelijk het is om iets bij te dragen. Of ergens anders, bij de HAN ofzo. Zou dat niet helpen?
Studenten zijn best wel bezig met hun omgeving en met de maatschappij waarin ze leven. Ze willen echt wel iets terugdoen. Je moet het alleen iets dichterbij brengen. En het is ook gewoon keuzes maken in het leven. Ik vind wat ik nu doe persoonlijk waardevoller dan een bestuursjaar van een studentenvereniging. Van de energie die ik er in steek krijg ik ontzettend veel voldoening terug.”
Wees de eerste die reageert op "Arnhemse studente pleit voor meer jonge vrijwilligers"