Burgemeester Marcouch voorspelt zwaar 2023: ‘Het stormt en de vloed nadert’ [video]

Het Phion speelde tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst in de Eusebiuskerk - screenshot video RTV Connect

Burgemeester Ahmed Marcouch van Arnhem roept in zijn nieuwjaarstoespraak op tot solidariteit. Tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst in de Eusebiuskerk schetste hij een zwaar jaar dat komen gaat. ‘Het stormt en de vloed nadert’, aldus Marcouch.

Door Aniek Beekman en Arjan Hoefakker – RTV Connect

De bijeenkomst afgelopen vrijdag in de Eusebiuskerk werd door honderden mensen bijgewoond. De Arnhemse burgemeester hield een toespraak waarin hij waarschuwt voor een naderende vloed. De burgemeester roept op tot solidariteit. Mensen die ondanks hard werken hun rekeningen niet meer kunnen betalen moeten hulp krijgen. Dat valt op te maken uit de woorden van Marcouch.

Streekomroep RTV Connect vroeg aanwezigen op de nieuwjaarsreceptie naar hun belangen en hun redenen om de bijeenkomst te bezoeken. Ook vroegen verslaggevers Aniek Beekman en Arjan Hoefakker de leden van de Arnhemse gemeenteraad naar hun speerpunten voor 2023.

Onder de videoreportage leest is de volledige toespraak van de Arnhemse burgemeester te lezen

Beste mensen,

Fijn dat u hier bent, in onze Eusebiuskerk, toonbeeld van veerkracht.

De kracht die wij ook in de Arnhemmers zien.

Welkom namens ons stadsbestuur.

Wij zijn bijeen tussen hemel en aarde, in het grootse besef dat onder onze voeten de eeuwigheid wacht van het verleden en boven ons de toren wijst naar een oneindige toekomst. Aan de horizon zien wij de Eusebiustoren van verre, teken van thuiskomst als wij Arnhem naderen. Na alle schade fier overeind. Als de Arnhemmers. Het is goed, hier binnen met ons allen. Maar buiten verkeert ons land helaas in het zware weer dat onze moed beproeft. In verpauperde wijken als die in Arnhem-Oost was het al jaren buffelen, maar sinds corona zien wij des te meer hoe de angst de huizen binnen sloop.

Veel jongeren bleken door dichte scholen teruggeworpen op zichzelf, somber over hun toekomst.
Bij hun ouders zien zij de angst voor de onvoorstelbaar groeiende prijzen voor energie en voedsel, sinds de oorlog in Oekraïne. Velen vrezen voor hun veiligheid, mensen schieten mij aan op straat met de vraag waar in Arnhem de bunkers zijn. Ze vrezen voor de toekomst van hun kinderen, of zij later aan betaalbaar voedsel, schoon water en genoeg energie kunnen komen.

Maar tegelijk zijn wij de mensen die staande blijven als de Eusebiustoren.
Willen wij nieuwe beproevingen uit 2022 doorstaan in 2023, dan hebben wij goede overheidsinstituten nodig die zorgen voor goede opleidingen en eerlijke banen; voor inkomens waarvan mensen kunnen leven, in plaats van getob met toeslagen. Die het tekort aan woningen inlopen, al dan niet met corporaties; zodat Marieke en Fatima geen ruzie maken: ‘waarom krijgt Samira wel een woning en Marieke niet?’

Het verdriet van Marieke die vergeten wordt, voel ik zoals ik vroeger als jongetje in de klas meevoelde met het Bijbelverhaal van de verloren zoon. Die kreeg van zijn vader een feest toen hij berooid terug naar huis kwam. De trouwe oudste zoon werd toen jaloers en boos: waarom kreeg hij geen feest? Hij, die altijd daar was!

Ik kan mij heel goed voorstellen hoe egoïsme, onderlinge nijd, racisme en discriminatie op de loer liggen in tijden van tekorten. Maar laten wij ons terdege realiseren dat het de bestaansonzekerheid is die dit veroorzaakt.

Zekerheid krijgen wij door schouder aan schouder te staan en elkaar op te tillen. Met polarisatie komen wij niet af van pandemieën en oorlogen en met egoïsme redden wij ons klimaat niet. Met solidariteit echter, geven wij onze opgroeiende generatie een toekomst. Dus laten wij als wij hier straks vertrekken, de stad weer in, solidariteit beoefenen. Ons waarmaken als bestuurders, ondernemers en inwoners. Als docenten, kunstenaars, jongerenwerkers en andere beroepskrachten.

Laten wij van het jaar 2023 het jaar van de solidariteit maken. Juist nu, meer dan ooit. Nu het stormt en de vloed nadert. Nooduitkeringen en toeslagen zijn als zandzakken tegen het gat in de dijk. Vernederend voor wie tegen de klippen opwerkt en toch elke maand opnieuw salaris tekort komt.

Laten wij bruggen bouwen en sluizen aanleggen. Onze bestaansangst verdwijnt waar sociale zekerheid komt. Zo wordt het veilig. Zo floreren wij. Niet in vechtsituaties. Zo ontstaat beschaving.

Beste mensen,

Ik ben enorm trots op hoe wij in Arnhem met ons allen de Oekraïners opvangen – ook zij zijn hier binnen – en andere vluchtelingen. Solidariteit is te leren. Van onze ouders. En in Arnhem als pedagogische wijk omringen wij de ouders met alle opvoeders, zowel docenten als jongerenwerkers en zowel straatcoaches als wijkagenten. Aanvankelijk om kinderen weg te houden van criminelen.

Intussen zijn wij next level: de pedagogische wijk wordt de educatieve ruimte voor een nieuwe generatie die opgroeit tot verantwoordelijke burgers. Wij zijn begonnen in de wijken met de grootste behoefte: naast Malburgen, Geitenkamp en Klarendal ook Arnhemse Broek en Presikhaaf – allen in Arnhem-Oost.

Bij het schoolvak burgerschapskunde is solidariteit intussen lesdoel, ik was bij het Olympuscollege en maakte mee hoe de praktijklessen de leerlingen gelukkig maakt: van betekenis zijn door voor anderen voedsel, kleding en energie te organiseren.

Maar weet u, solidair zijn gaat niet zonder bestaanszekerheid. Angst en leefstress verlammen alles. Kijk naar de plavuizen hier onder onze voeten in de Eusebiuskerk. Stel dat het wiebelend drijvende ijsschotsen waren – dan wordt zitten, lopen en springen ondoenlijk, laat staan samen dansen en elkaar optillen. Bestaanszekerheid is voor ons leven wat de vloer is voor de kerk.

Loon naar werken, dat is wat wij hier in Arnhem als eerste nodig hebben; normale mensen met normaal werk horen daarvan te kunnen leven. Beste bestuurders van Nederland, kom op; de eerste uitdaging in deze tijden van beproeving ligt voor uw voeten.

Aan het werk voor een gelukkig nieuwjaar!

——

Deze content is gemaakt door mediapartners RTV Connect

Reacties