Martijn van Butselaar ging samen met collega Mark Coenders mee met straatcoaches in Arnhem. “Ik ben een grote jongen, maar dacht zelfs wel eens: oei.”
Door Martijn van Butselaar
Pas geleden hadden we een rondetafelgesprek met de experts over het daklozenbeleid. Ook werd er een presentatie gegeven over het onderzoek ‘Wat willen ze zelf?’, wat meer een ‘Waarin sturen we ze zelf’-onderzoek bleek te zijn. Na dit gesprek dacht ik: “Ik wil wel eens meelopen met de straatcoaches.” Want ook al leer je veel met je laten informeren, in de praktijk ervaar je het. Mark Coenders van GroenLinks hoorde dit en wilde ook graag mee. Top!
Na wat heen en weer bellen met de verantwoordelijke van Team Leefomgeving werd er een afspraak gemaakt.
Hoe zijn de straatcoaches tot stand gekomen?
Om 8 uur ‘s avonds kwamen Mark en ik binnen op de startlocatie Broek Omhoog. En we begonnen deze toch best frisse en regenachtige avond met een heerlijk bakje koffie. Hier legde de heren uit hoe de straatcoaches zijn ontstaan. Het begon eigenlijk met de overlast die werd veroorzaakt in de straat bij het Stoelenproject – ik kom later terug op wat dit inhoudt. Hier was vaak onrust en toen dachten ze dit op te lossen met beveiligers. Alleen werkte dit niet door de strikte houding die de beveiligers aannamen, beetje als een deurbeleid bij de cafés op de Korenmarkt.
Team Leefomgeving (Martijn Stappers) is toen gaan zoeken naar andere opties, en kwam op het idee van straatcoaches. Mensen die zelf ook wat mee hebben gemaakt of zijn opgegroeid in de ‘krachtwijken’, dus streetwise zijn. De daklozen niet alleen corrigeren, maar ook helpen waar het kan. Dit bleek een gouden greep te zijn. En zo ontstond er een mooie groep mensen, die dit werk goed en met plezier doen.
Rondje lopen
Na de kennismaking zijn we een ronde gaan lopen door het centrum. We liepen eerst naar de Rozet, waar veel daklozen rustig zitten een krantje te lezen. Super!
Hierna door het Lauwersgrachtpark, waar ik ook iets nieuws hoorde: je mag hier geen drank nuttigen. Nou dacht ik gelijk aan de strandstoelen in de zomer, heerlijk zitten met wijntje, stokbroodje en boekje, maar dat mag dus niet. Hier werd me wel duidelijk hoe serieus de straatcoaches bezig zijn met hun werk. Want als er dames lagen met een wijntje en verderop wat daklozen met een biertje, dan gingen ze eerst naar de dames om het ‘zie, zij wel’-verhaal te tackelen. Heel goed.
We vervolgde onze weg door steegjes en andere hotspots, je kon dit zien aan de platgedrukte struiken en bierblikken. We zagen ook veel plekken waar illegale handel plaatsvindt (prostitutie, drugs of gestolen goederen), bij het zien van de straatcoaches gaan auto’s ineens rijden. Toevallig?
Stoelenproject
De ronde eindigde bij het Stoelenproject, een plek waar daklozen kunnen overnachten. Er zijn 20 plekken en 18 hiervan worden op de zondag voor de week verdeeld. Om 22.30 uur mogen ze naar binnen, maar rond 22 uur komen de eersten al aanwandelen. Omdat er in deze straat in het verleden veel overlast was, hebben de straatcoaches bedacht dat de daklozen onder de overkapping bij het Rembrandt-theater kunnen wachten: droog, overzichtelijk en behapbaar.
Toen we hier stonden te wachten, was er een akkefietje met een dakloze die dacht dat hij de nieuwe Messias was. Hij gooide een blik bier richting wat auto’s en gedroeg zich vreemd. De straatcoaches reageerden adequaat door deze man mee te nemen buiten de groep, zodat binnen de groep alles rustig bleef. Later is hier de politie nog wel bij geweest, omdat hij ook nog midden op straat ging staan. Deze deden tot mijn verbazing niks, terwijl hij toch aardig agressief was, en ik hem niet graag tegen zou komen in die toestand.
De deuren van het Stoelenproject gingen open en ze konden naar binnen, behalve een meneer die nog geen weekkaart had, deze moest wachten tot 23 uur, als er dan plek was mocht hij alsnog. Wat ik een heel sneu gezicht vond, sta je dan met je tas in de regen te wachten op het verlossende “Ja, er is nog plek”.
Bedankt
Bij deze wil ik de straatcoaches, en ik ben zo brutaal, namens de inwoners en daklozen van Arnhem bedanken voor het puike werk wat zij verrichten. Ik ben een grote jongen, maar dacht zelfs wel eens “Oei wat als dit, of wat als dat”. Bedankt ook voor deze leerzame avond en sluit af met: “Keep up the good work”!
—
Martijn is fractievolger bij Arnhem Centraal en schrijft elke week zijn bevinden over de afgelopen week op De Moeilijke Bril