Collectief moesten we kiezen
of we het hart van de stad
lieten afbrokkelen tot het puin
waarin zij 77 jaar geleden nog lag
of haar in ere zouden herstellen
Niet zonder slag of stoot
en met levensgevaarlijke doeken om
de steigers
werd gekozen voor het tweede
Studenten kwamen en gaan
hadden geen enkel idee welk een reus
wij in het centrum hadden staan
Kinderen groeiden op
toeristen kwamen langs
maar wat zij leerden kennen
was een toren stalen stangen
De stad zonder station
en de stad zonder kerk
De stad met een beek onder de grond
en inmiddels vaalblauwe golven
Aan een introverte hoofdstad
kwam Arnhem achterin de klas te
zitten
Met lede ogen zag de Arnhemmer toe
hoe
de steigers tot de toren van de stad
waren verworden
terwijl de aarde om de zon bleef tollen
Maar niets van dat alles is over!
De Arnhemmer heeft een Oost-Indisch
geheugen
als het aankomt op bouwputten en
projecten
We nuilen tot we erbij neervallen
maar als het staat, is het van ons
De beek is onze gracht
Het filmhuis onze pracht
De torens onze horizon
En de kerk is ons gouden medaillon
Niet tornen aan deze toren
met haar glazen lift en glazen vloeren
kijk de lichten op haar schijnen
en moet je al die klokken horen
Vijfhonderd jaar geschiedenis staat zo
goed als nieuw te stralen
Als je in haar bogen kijkt dan ga je
rustig ademhalen
Bijna honderd meter hoog en versierd
als nooit tevoren
Arnhem mag weer spreken van haar
eigen heilige toren
Het hart van de stad in het hart van de
stad
We hebben onze kerk weer terug
en haar nooit niet echt gehad.
Gedicht van Jesse Laport dat hij uitsprak op de CASA avond op 7 juni