De Ziel van Arnhem: De Kampioen van het Musispark

{

<p>Halve liters euroshopperbier en het Musispark. Op de een of andere manier zijn deze twee verschillende zaken onlosmakelijk met elkaar verbonden. De zomer was nog enigszins aanwezig op deze avond, zodat de ondergaande zon de honden-uitlaters en rondlopende zwervers nog van glans kon voorzien. De stenen trap was op een paar blowende jongeren na leeg. De muur achter de trap vertelde mij een wijsheid: “De meeste mensen zwijgen, een enkeling stelt een daad”. Ik zat met een kameraad de instorting van mijn leven te bespreken, waarbij mijn wijsvinger de ronding van het blik steeds bleef navoelen.</p>

<p>“Ik kan wel iedereen verwijten maken, maar uiteindelijk zijn wij de verantwoordelijken.” Mijn metgezel knikte en staarde naar een junk die achter het groene elektriciteitshuisje van zijn crackpijpje zat te genieten. De nacht nam bezit van het park en het duister voelde aan als een aangename bedekking van onze serieuze woorden. “Uiteindelijk weten we wat er allemaal fout is gegaan en kunnen we daarop bouwen, de schrale troost van een grootse nederlaag”. Mijn monoloog stokte omdat er een Antilliaanse man kwam langslopen, ogenschijnlijk zonder notie te nemen van onze aanwezigheid. Opeens draaide deze man zich om en vroeg of hij iets mocht zeggen.</p>
<p>De man, sjofel gekleed maar met een vreemde schittering in zijn ogen die zelfs scheen in het duister, had mijn woorden deels gehoord en wilde haastig doorlopen totdat hij een gezegde van zijn vader herinnerde. “Wie weet hoe hij verloren heeft is uiteindelijk een winnaar jongen!” zei de doler terwijl hij zijn vinger in mijn borst prikte. Ik nodigde de man gelijk na deze woorden uit om met ons een biertje te drinken. Hij stelde zich voor als Humphrey; een man met een roemruchtig verleden, zwervend van plaats naar plaats. Hij kon zijn rust nooit lang kon bewaren. Die avond werd een goede avond.</p>

<p>Humphrey vertelde: over zijn geboorte op Bonaire, de schoonheid van vrouwen, de lessen die hij in vierenvijftig jaar had mogen leren. Zijn passie voor muziek was groot, hij had oude jazzlegendes mogen aanschouwen. Steeds weer die lach, als Humphrey lachte, dan lachte de wereld mee. We luisterden urenlang naar zijn geschiedenis, naar zijn talenkennis (zeven talen: Frans, Engels, Papiemento, Nederlands, Portugees, Spaans en zijn moedertaal: Muziek). Steeds weer die onbezorgde lach. Hij hervatte zijn gesprekken na de rochels en hoesten die uit de diepte van zijn doorleefde longen kwamen. De levensgenieter kwam zojuist uit de gevangenis in Duitsland, waar hij voor anderhalf jaar had gezeten. Hij vertelde openhartig over zijn rancune tegenover de man die zijn vrouw had weggestolen; en wie hij bewapend met een hamer of ander gereedschap te lijf was gegaan. Zijn vingers trilden voor het eerst, de schittering uit zijn ogen doofde voor een moment.</p>

<p>Hij was anderhalve maand dakloos geweest, sliep in het Musispark totdat de Stadswacht hem wegstuurde. “Dat is geen pretje, met mijn oude dag, om onder een boom te slapen”. Aangezien Humphrey en ik beiden thuisloos waren, konden we goed leven met het vooruitzicht van een huis. “Tim Morrisson” noemde hij mij en hij liet mij beloven dat hij een keer kwam koken zodra ik mijn huis terug zou hebben. We moesten gaan; de warmte van drank en nog meer gezelschap lonkte. Na een lange praatsessie vroeg Humphrey een kleine bijdrage zodat hij kon slapen in de opvang (of drugs of drank kon kopen, dat weet ik niet). Ik gaf hem zes euro, waarom weet ik niet.</p>

<p>Ik kom Humphrey wekelijks tegen; dan zingen we samen liedjes van The Doors, lachen we om zijn grappen en zijn wijze gezegden. “Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar hem wel opentrekken”. De man is werkelijk onnavolgbaar in zijn vrolijkheid, al heeft de herfst merkbaar huisgehouden en snijdt de waterkou rimpels in zijn gezicht. Steeds meer verhalen, over Boney M en Humphrey als kameraden, over zijn vele geliefden. Hij prijst mij vanwege de vriendinnen die niet mijn vriendin zijn en met mij door het Musis lopen. Soms mijmeren we over onze verliezen in het leven en deze man heeft net zo vaak tegenslag gehad als dat hij lacht. Maar Humphrey is uiteindelijk een winnaar. Degene die weet hoe hij verloren heeft is uiteindelijk een winnaar. </p>

<p>Onze stad herbergt de meest bijzondere types zoals <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/de_ziel_van_arnhem_wally_de_fietsendief" target="_blank">fietsendieven</a>, <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/20120711_de_ziel_van_arnhem_arnhemse_intouchables" target="_blank">Intouchables</a> en de <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/20120616_de_ziel_van_arnhem_de_koningin_van_klarendal" target="_blank">Koningin van Klarendal</a>.</p>

<p>Foto: <a href="http://www.flickr.com/photos/suzettesuzette" target="_blank">suzettesuzette</a></p>

Reacties