De Ziel van Arnhem: Honderdduizend Michaels

{

<p>De nacht vertelt een verhaal van voorbije hitte, de uitgestorven winkelstraat is vergeven van verpakkingen van ijsjes en blikjes fris. Ik slenter langs de Shisa bars en de nachtwinkel, gezelschap gehouden door warrige gedachten en vurige verlangens. “Hé Kerel” hoor ik, net op het moment dat ik volledig verdwaal in mijn onderbewustzijn. Alleen al aan de klank kan ik horen dat Michael mij weer heeft gevonden; zoals wij elkaar al acht jaar lang minstens vijf keer per week tegenkomen.</p>
<p>Het was 2005 toen Michael voor het eerst naast mij kwam zitten. De gespierde Antilliaan zat achter in de bus, bedekt met tattoos en merkkleding. Zijn Nikepetje zat laag op zijn hoofd, zodat ik alleen de glinstering van onderzoekende ogen kon ervaren. Ik wilde naar de stad om wiet te halen en blowers zitten achter in de bus; dus ik voelde mij ondanks mijn kleine postuur en mijn achterdocht geroepen om naast hem te gaan zitten. “He kerel” zei hij, zoals hij het altijd zegt, “jij hebt vast wel een tipje.” Een vriendschap was geboren. </p>

<p>We raakten in gesprek, over de redenen van ons blowen (“Om dingen te vergeten, snap je?”) en waar we vandaan kwamen. Michael moest voor zichzelf zorgen en op school ging het niet; dus hij werkte als lasser en cokedealer. “Je moet toch wat” zei hij, terwijl zijn vingers zenuwachtig over het vieze stof van de zitting streken.. Na de korte busrit besloten we elkaar nog een keer te zien. De tien minuten dienden als fundament van een vreemdsoortig kameraadschap dat tot van vandaag stand houd. We hebben veel aan elkaar.</p>

<p>De regels zijn scherp. Hij vertelt vrijuit. Ik luister en geef hem mijn mening over de situatie. In acht jaar ben ik te weten gekomen dat Michael een kwetsbare ziel is met een heroïneverslaafde moeder. Hij heeft zijn vader nooit gekend en is van internaat naar internaat gegooid. Hij leeft in een piepkleine studio en heeft een Wajong uitkering die in het komende jaar stopgezet wordt. Op een kickbokstrainer na is er niemand die naar hem omkijkt. Michael is zonder dat hij het weet een goed mens. Hij probeert om aan een baan te komen of te gaan studeren, maar hoe kan hij bouwen op een leven zonder basis?</p>

<p>Ik zie Michael spartelen om iets van het leven te maken. Hoe kan het zijn dat zo’n integere man zo’n mensonwaardig bestaan lijdt? Ik wil niet aan dit soort dingen denken en schud Michael maar de hand, zo in de lege winkelstraat van Arnhem. “Hoe gaat het?” vraag ik. “Goed man!” zegt hij “Ik zit in een fokkop, maar weet je? Ik ken zo ontzettend veel mensen die het veel slechter dan mij hebben. Waarom zal ik klagen?”</p>

<p>Onze stad herbergt de meest bijzondere types zoals <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/de_ziel_van_arnhem_wally_de_fietsendief" target="_blank">fietsendieven</a>, <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/20120711_de_ziel_van_arnhem_arnhemse_intouchables" target="_blank">Intouchables</a>, <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/de_ziel_van_arnhem_de_kampioen_van_het_musispark" target="_blank">de kampioen van het Musis Park</a> en de <a href="http://www.arnhem-direct.nl/berichten/20120616_de_ziel_van_arnhem_de_koningin_van_klarendal" target="_blank">Koningin van Klarendal</a>.</p>

<p>Foto: <a href="http://www.flickr.com/photos/bas-boerman/5359739739/sizes/l/in/set-72157625709975775/" target="_blank">Bas Boerman</a></p>

Reacties