{
Vandaag over Charles Ives. Vorige week heb ik in de aankondiging van het lunchconcert een verhaal over Ravel geschreven. En iedereen die zich heeft laten overtuigen door mijn gloedvolle betoog zal gisteren in de zaal genoten hebben van de perfecte uitvoering van het pianoconcert in G van Ravel door de pianiste Marianne Shirinyan met het Gelders Orkest. En natuurlijk met de onvolprezen Antonello Manacorda.
Vandaag schrijf ik dus nog iets over Charles Ives. Peter Verduin Lunel, de eerste fluitist, gaf een korte inleiding. Dat was een verrassing. Een goede grap was dat hij op zijn mobiel de themaatjes opzocht en liet horen. ´Hello baby´ kraste een minuutje door de zaal.
Al sinds jaar en dag verlang in naar korte introducties. Niet zozeer voor een orkeststuk als wel bij recitals, waar pianisten als dode pierlala´s het podium opkomen, spelen en vertrekken alsof ze zich nauwelijks van de zaal bewust zijn. Maar dat terzijde.
Peter Verduin Lunel kweet zich goed van de taak. Hij maakte mijn stukje schrijverij gemakkelijk, want ik noteer wat hij verteld heeft. Charles Ives was zijn tijd vooruit, en veel moderner dan bijvoorbeeld Ravel of Mahler die later hun muziek schreven. Peter vertelde dat, al schreef hij de muziek in 1906, hij de situatie in het park koos in pakweg 1875 omdat er toen nog niet van die storende geluiden als auto´s en radio´s waren. Wat dat aangaat veranderen mensen niet, vroeger was alles beter, ook in 1906, grappig.
Het muziekstuk geeft een impressie van een broeierige feestelijke nacht in het park. Het begint in alle rust. Uiteindelijk ontstaat er een orgie aan geluid, jazzy, swingend tot de stilte terugkeert. Zijn Central Park in the Dark is geweldig om naar te luisteren. Het is niet zo lang, ga er eens op je gemak voor zitten en laat het over je heenkomen. Niets anders doen, alleen luisteren. Magisch!
Wees de eerste die reageert op "Het Gelders Orkest met het programma Ives en Ravel"