{
Afgelopen weekend speelde het Gelders Orkest Beethoven. Jammer dat ze het programma Ode aan Napoleon hadden genoemd, want daardoor was niet meteen duidelijk dat het om Beethoven draaide. Zelfs de ergste ‘klassieke muziekhater’ kan de eerst maten van de vijfde symfonie zingen. Hij is een van de grootste componisten ooit.
We kregen het pianoconcert nummer 5. Wellicht is dat zijn mooiste en de Symfonie nummer 3 beter bekend als de Eroica. Maar eerst moesten we door Sch√∂nberg heen. Toen ik een goede vriend vertelde dat ik Sch√∂nberg erg vond, vertelde hij mij dat ik beslist eens naar ‘Der Verkl√§rte Nacht’ moest luisteren. Dat stuk was nog geschreven voor de man van het padje ging en hemeltergend mooi. Dat ga ik natuurlijk een keer luisteren.
In dit programma stond echter, hoe kon het ook anders, Ode aan Napoleon Bonaparte, opus 41. Volgens mij vindt het orkest het ook niet geweldig, want twee derde liet het afweten en ze hadden een bariton moeten importeren uit verweggistan Pennsylvania om het gedicht van Byron (wie schrijft er in godsnaam een ode voor zo’n dictator) te chanten. Het lijden bleef te overzien. Tijdens Sch√∂nbergs ode heb ik dit stukje zitten bedenken en erna is Beethoven een extra warm bad. Als of je na een reeks vuistslagen ineens een aai over je bol krijgt.
Toch vind ik het goed dat er modern werk geprogrammeerd staat en het is ook niet dat ik nergens tegen kan. Ives, Britten, Glass, ik noem er maar een paar die ik best kan waarderen.
Het prachtige pianoconcert daar ga ik wil het over hebben.
Het nadeel van een pianoconcert is dat je Manacorda slechts ten dele ziet. De dirigent die zo mooi kan dirigeren. De pianist was dit keer zijn landgenoot Lucchesini. Hij speelde het stuk geweldig, het adagio had nog wel wat trager gemogen, maar dat is mijn persoonlijke voorkeur, het kan mij niet langzaam genoeg. Volgens mij heb ik al eens eerder dit adagio aangeprezen, maar toch voor de zekerheid. (Hier met de pianist Zimmerman.)
Je hoort dat Beethovens thema gebruikt is door Leonard Bernstein in The West Side story. There is a place for us heet dit nummer.
De overgang van het tweede naar het derde deel was loepzuiver en prachtig getimed. In het derde deel was het samenspel tussen piano en orkest als een geolied gesprek. Prachtige dynamiek met een mooi touché. Ik was tevreden.
De piano kon weggerold en we kregen weer een beter zicht op de dirigent bij de Derde Symfonie van Beethoven, de Eroica, toevallig had ik hem nog niet zo lang geleden gehoord en was ik toen enigszins teleurgesteld door de uitvoering. Natuurlijk was die niet door het Gelders Orkest! Zij speelden het stuk voortreffelijk. Om van te genieten luister naar het tweede deel. De treurmars.
Foto: saigneurdeguerre
Wees de eerste die reageert op "HGO op zijn best in Beethovens mooiste"