De man met de blauwe jas leek een oude bekende van de baas van de lunchroom.
“Nou, jou heb ik lang niet meer gezien!” zei die met uitgestoken hand. De man met de blauwe jas pakte hem voorzichtig aan.
“Ga zitten, ga zitten.” zei de Baas. Hij liep met de man mee naar een tafeltje.
“Zo.” zei hij toen de man was gaan zitten. “Hoeveel heb je vandaag bij je?”
De man met de blauwe jas voelde meteen in zijn zakken, maar hij wist het al zonder te kijken.
“Een vijfennegentig.” zei hij.
“Dat is een echte schatkist!” bulderde de Baas. “Eens kijken wat we daarmee kunnen doen.” Hij tikte de man met de blauwe jas op zijn schouder. “Ik blijf hier steeds in de buurt.” zei hij als hij wegliep.
Kort daarop kwam een jongen met een dienblad en een cappuccino.
“Alstublieft, meneer.” serveerde hij. “Met een extra koekje.”
Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.
