Ruim een half jaar heeft de nieuwe Arnhemse coalitie van GroenLinks, VVD, D66 en PvdA erop zitten. Onder aanvoering van de grootste partij, GroenLinks, moest er een groene wind gaan waaien maar bovenal zou er een andere bestuurscultuur komen. Hoe we in de Arnhemse politiek met elkaar omgingen, dat kon zo niet langer. Meer invloed van burgers en oppositie, en weer echt naar elkaar luisteren. Lukt dat?
Door politiek verslaggever Huibert Veth
De vraag of het lukt de bestuurscultuur te veranderen is tweeledig te beantwoorden. Er zijn inspreekavonden geweest waarin de burgers gehoord werden. Met regelmaat vinden er zogeheten ‘rondetafelgesprekken’ plaats waar veel specialisten aan het woord komen en er was een enerverend jongerendebat. De participatieve democratie lijkt in Arnhem tot bloei te komen.
De huidige bestuurders kunnen in hun benaderingswijze overwegend op sympathie rekenen. Lea Manders (Arnhem Centraal) geeft aan dat ze zich door dit college serieus genomen voelt waar het vorige college niet eens de moeite nam om haar e-mails te lezen.
Toch zijn de patronen van het oude college nog wel degelijk zichtbaar, ze hebben nu alleen minder invloed. Na het rapport van hoogleraar Paul Frissen over de verziekte bestuurscultuur in Arnhem werd de Zwarte Piet veel neergelegd bij inmiddels oud-wethouders Gerrie Elfrink (SP) en Martijn Leisink (D66). De twee partijen waren samen in het vorige college goed voor 16 zetels. Na de verkiezingen zijn dit er nog maar 8.
Gerrie Elfrink nam zijn plek in de gemeenteraad in als fractievoorzitter van een driemans-fractie in de oppositie. Hij toont zich in deze rol één van de meest actieve raadsleden. Hij neemt initiatieven en is zeer zichtbaar in het debat. Tegelijk is de stijl die hij hanteert er nog steeds een die bij veel tegenstanders op weerstand stuit. Met zijn 19 jaar aan politieke ervaring, waarvan 8 jaar als wethouder, en zijn verbale kracht is het moeilijk winnen van Gerrie.
Leisink was het slimste jongetje van de klas, Elfrink de sterkste. Vandaag de dag kiest Elfrink veelal de strijd met GroenLinks. Hij verwijt fractievoorzitter Coenders hierbij regelmatig alleen op de vorm en niet de inhoud in te gaan. Met zijn jonge leeftijd en zeer onervaren fractie (van de 7 zetels van GroenLinks zijn er 6 nieuwe gezichten in de raad) is het ook moeilijk opboksen tegen Elfrink.
Juist zijn stijl, die vaak wat aanvallend en provocerend overkomt, is zijn achilleshiel. Dat hij daarop aangevallen wordt, frustreert hem zichtbaar. Maar ja, als je net drie keer door het sterkste jongetje van de klas bent neergemaaid en hij wederom in de vechthouding voor je klaarstaat ga je op een gegeven moment denken ‘wij blijven wel op afstand en gaan met zijn allen roepen dat hij een andere houding aan moet nemen, dan staat hij voor aap en wij zijn toch met meer’.
Opvallend is dat D66, onder aanvoering van fractievoorzitter Sabine Andeweg, zijn eigen coalitiepartners en college regelmatig hard aanpakt. Met een beetje dualisme is niets mis. Toch lijkt de samenwerking met de oud-coalitiepartners SP en CDA (met oud-wethouder Ine van Burgsteden in de gemeenteraad) natuurlijker te verlopen.
De driewieler Elfrink/Andeweg/Van Burgsteden vormt een krachtig politiek blok. Toch hebben de partijen voldoende leuk, jong talent op de achtergrond die klaar staan om het stokje over te nemen. Deze lijken ook met elkaar te willen praten over de inhoud en hebben minder moeite met elkaars vorm.
VVD-fractievoorzitter Leendert Combée stelt zich als één na grootste coalitiepartner bescheiden op in de raad. Hij laat van zich horen wanneer hij dit nodig acht en doet dit vaak met de nodige humor. Toch zal je hem zelden uitspraken horen doen die zich lenen voor de headlines. Het levert weinig politiek vuurwerk op.
Is dit erg? Iemand die gewoon zorgt voor goed en degelijk bestuur zonder dat de verhoudingen continu op scherp staan is misschien wel heel prettig in de hedendaagse politiek. Met 12 fracties in een raad van 39 zetels zie je politici zich in allerlei bochten wringen om op te vallen en het nieuws te halen. Of dit altijd ten gunste komt van het te voeren beleid?
Nieuwkomer in de raad is de PVV. Velen waren erg benieuwd wat dit teweeg zou brengen. Inhoudelijk laat de partij geregeld een ander geluid horen dan we in de Arnhemse raad gewend zijn maar fractievoorzitter Coen Verheij blijkt een aimabele man die zijn verhaal beheerst over de bühne brengt. Het levert niet de politieke strijd op die we vanuit Den Haag kennen.
Natuurlijk was het debat over het Turks Festival waar door Denk/Verenigd Arnhem vergelijkingen werden gemaakt omtrent Nazi-Duitsland richting PVV en SP uitermate heftig. Ook deze partij heeft zich sindsdien veel politiek correcter opgesteld en kiest weer meer voor de verbindende toon die we van de partij kenden voor het samengaan met Denk.
Burgemeester Marcouch toont zich ondertussen een verbindende burgervader. Hij is zichtbaar en toont oprecht ogende aandacht voor iedereen. Hij geeft leiding op een natuurlijke manier, strak en duidelijk wanneer het moet en met humor wanneer het kan zonder daarbij zijn spierballen te hoeven tonen.
Het schip van de Arnhemse politiek keert gestaag, maar nieuwe contouren zijn toch duidelijk zichtbaar.
Bron: RTV Arnhem