De man wees naar de bloemen in het gras.
“Kijk eens wat een hoop bijen,” zei hij tegen zijn vrouw.
“Ik heb een haat-liefdeverhouding met ze,” verklaarde die. Ze opende haar tas en haalde er een klein foedraal uit.
“Ik ben overgevoelig voor bijensteken,” legde ze uit, “Hier zit een adrenalinespuit in. Als ik gestoken word, moet ik mezelf meteen injecteren.”
“Best lastig voor een imker,” grijnsde de man. De vrouw knikte.
“Dat ging dus ook echt niet meer,” zei ze.
Dan stak de wind op, waardoor de halmen gingen dansen. De takken en bladeren van de omzomende bomen ruisten. Vooreerst leek het de bijen niet te deren – dan, na een tijd deinen, besloten ze toch een ander omkomen te zoeken. Eén voor één verdwenen ze uit zicht naar plaatsen waar niemand weet van had. De man legde een hand op die van zijn vrouw.
“Het is voorbij,” verzuchtte ze.
