Inmiddels ben ik een paar dagen op Lesbos. Ik verblijf in Mytilini, de hoofdstad van Lesbos, in een huis van de stichting, samen met de andere vrijwilligers. Ik ben ingedeeld in het nieuwe Psychological & Social Support (PSS) Team. Griekenland moet voor de vluchtelingen een korte stop zijn op weg naar het land in Europa waar ze zich willen vestigen, maar de werkelijkheid is dat de meesten hier al maanden zitten te wachten in de kampen, omdat er niet genoeg personeel is om alle aanvragen te verwerken en de procedures veel tijd in beslag nemen.
En ook al wordt er in Nederland niet meer over bericht – omdat de grote stroom sinds de Turkije-deal via Libië naar Italië reist – ook hier komen nog steeds boten aan (de afgelopen maand zo’n 100 vluchtelingen). Het is erg heet, mensen zitten op elkaars lip, en ze weten in veel gevallen (er zitten hier ook veel vluchtelingen uit Afghanistan en Irak) niet of ze √ºberhaupt door mogen. Dat levert stressvolle situaties op, en in een enkel geval breken er ook rellen uit. De stichting heeft daarom het PSS-team opgezet.
Wij verzorgen verschillende activiteiten, zoals Engelse les, kinderactiviteiten, zwemmen, maar bieden ook psychologische ondersteuning. De stichting richt zich in eerste instantie op de kwetsbare vluchtelingen en is actief op verschillende plekken en werkt nauw samen met andere NGO’s, zoals UNHCR en Medicins du Monde. Ik ben tot nu toe op twee plekken geweest: Silver Bay en Kara Tepe.
Silver Bay is een hotel dat leegstaat en dat een miljonair heeft afgehuurd voor de opvang van de meest kwetsbare vluchtelingen. Momenteel verblijven er een paar honderd mensen; vrouwen die alleen reizen, gezinnen met heel jonge kinderen, gehandicapten, zieken en ouderen. Hier doen we kinderactiviteiten. De situatie heeft duidelijk een grote invloed op de kinderen; ze vragen heel veel aandacht en kunnen soms erg ongeduldig of agressief zijn. Tegelijkertijd vinden ze het ook zichtbaar fijn dat je er bent: het is het enige moment op de dag dat ze aandacht krijgen en contact hebben met iemand van buitenaf. Door de activiteiten kunnen ze verwerken wat er is gebeurd. Als ze gaan tekenen, tekenen ze meestal hun huis. Als ze iets knutselen, zijn dat vaak boten met mensen erin.
De andere plek is Kara Tepe, een kamp voor gezinnen. Op Kara Tepe, waar ongeveer duizend mensen zitten, heeft de stichting een Community Center. Deze week zijn we bezig met het maken van een vlag voor bij de toegangspoort. Waar in Silver Bay voornamelijk kleine kinderen zijn, komen er in Kara Tepe ook volwassenen en tieners naar de activiteiten. Ik sprak een meisje van 16 uit Pakistan, die graag rechten wil gaan studeren en zich net als ik enorm opwindt over de uitspraken die Trump doet. Een ander jongetje liet me heel trots een foto zien. Het bleek zijn vader te zijn, die is overleden bij een bombardement. Het zijn veel indrukken, maar het voelt goed om in deze situatie structuur en afleiding te kunnen bieden.
Wil je Stichting Bootvluchteling ook steunen? Dat kan via deze link.
Deze bijdrage is ingezonden door Susan van Ommen. Zij zal vanaf Lesbos regelmatig een ‘update’ sturen.
Wees de eerste die reageert op "Susan van Ommen op Lesbos: Silver Bay en Kara Tepe"