{
Nicole Beaujean is, naast een hartelijke dame met een gulle lach, ook tekstschrijver, interviewer en communicatiespecialist. Sinds 2005 staat ze aan het roer van haar eigen communicatiebureau ‘N.B. Tekst & advies’. Ik sprak haar in café Vrijdag. Een verslag van een heerlijk gesprek waarin herkenning en openheid de boventoon voerden.
Ik heb zelden zo weinig hoeven vragen tijdens een interview. In het begin van ons gesprek heb ik Nicole verteld wat de bedoeling is, wat de lijn in mijn stuk gaat zijn en vervolgens is ze van wal gestoken. Ik eet mijn appeltaart, luister en lach. “Mijn ouders hadden een boekhandel en een drukkerij, met al die boeken binnen handbereik verslond ik het ene boek na het ander.” Ze vervolgt: “Lezen is passief schrijven. Ik heb er zoveel van geleerd.” Op haar elfde won Nicole haar eerste verhalenwedstrijd. “De opdracht was een verhaal te schrijven over je vakantie, maar wij waren helemaal niet op vakantie geweest, dus schreef ik daarover.” De prijs die ze won, was een knalgele typmachine. Of ze hem nog steeds heeft, vraag ik. “Ja natuurlijk” glundert ze, “ik heb ‘m m’n hele leven met me meegesleept.”
Met haar nieuw verworven gele bezit neemt haar schrijverschap concretere vormen aan. “Ik begon een eigen weekblad” vertelt ze. “Op het hoogtepunt had ik 25 abonnees en een heuse ledenadministratie”. Thuis had ze een waar redactiehok, niet groter dan de tafel waar we tijdens het interview appeltaart aan eten. Een stilte valt wanneer we, elk vanaf onze eigen kant, de tafel bekijken. “Ik had zelfs een eigen telefoonaansluiting” zegt ze, de trots in haar stem ontgaat me niet. “Natuurlijk was ik wel betrokken bij het gezin” gaat ze verder, “maar in principe woonde ik in dat hok. Soms zit ik er voor mijn gevoel nog steeds.” Ze lacht. “Ik vind het ongelofelijk dat ik hiermee mijn geld kan verdienen, het komt zo vanzelf. Ik heb ook nooit gesnapt wat een writersblock is. Ik weet dat schrijven me altijd lukt, het is iets waar ik altijd op terug kan vallen.”
Zo’n zeven jaar geleden is ze voor zichzelf begonnen. Wanneer ik haar vraag wat inmiddels haar ‘core business’ is, hoeft ze niet lang over haar antwoord na te denken: “Ik merk dat ik veel meer doe dan alleen het schrijven van de teksten. Ik help mensen met het hele concept. Dat vind ik ook gaaf. Soms vinden ze me in eerste instantie heel vervelend, dan vinden ze dat ik ze afrem maar om goed werk te kunnen leveren moet ik eerst weten wat de missie en visie van het bedrijf zijn.” Ze kijkt me aan, neemt een slok van haar Cola light en zegt met onverholen genoegen: “Mijn werk is zoveel meer dan mijn werk.”
Wat haar aantrekt in het zelfstandig tekstschrijverschap, vraag ik haar. De openheid in haar antwoord is wat dit gesprek voor mij zo waardevol maakt: “Ik heb nog nooit zoveel bevestiging gehad als sinds ik voor mezelf begonnen ben” legt ze uit. “Ik ben een bodemloze put voor complimentjes en bevestiging. En de vrijheid natuurlijk, vult ze aan. Je eigen baas zijn.” Als ik haar vraag of ze zou overwegen weer in loondienst te gaan werken, is ze minstens zo resoluut als ze eerder open was: “Ik overweeg het wel eens, maar alleen als ik in paniek raak van mijn bankrekening.” Ze lacht haar gulle lach. “Ik zou het als een nederlaag zien, als verraad naar mezelf.” Hoewel ze merkt dat de crisis ook in haar vakgebied toeslaat ziet ze voldoende ruimte voor nieuwe freelancers. “Ik geloof heel erg in vrijpostigheid” vertelt ze. “Het is niet brutaal om zomaar ergens aan te bellen. Als je een bedrijf tegenkomt dat je leukt lijkt: neem contact met ze op, als ze echt zo leuk zijn leidt het altijd ergens toe.”
We sluiten het gesprek af. Ik moet me haasten. Wanneer ik bij mijn vriend in de auto stap om koers te zetten richting schoonouders, vertel ik over mijn ontmoeting. Over de herkenning. “Jij leert ook alleen maar leuke mensen kennen hè” zegt hij, inmiddels niet meer verbaasd over mijn immer enthousiaste verhalen. “Ja” zucht ik. Ja.
Gerelateerde artikelen:
– Twee glazen wijn: Maddy Beekhuizen
– Twee glazen wijn: Ozana Ivic-Boon van Urban Chef
Wees de eerste die reageert op "Twee glazen wijn: Nicole Beaujean"