Ik kende ‘m nog van ‘t restaurant van ‘t Grote Warenhuis. Daar liep ie rond alsof ‘t z’n eigen zaak was: kin omhoog, kaarsrechte rug ‚Äî trots, misschien zelfs ‘n tikkeltje arrogant. Hij knikte me altoos op ‘n samenzweerderige manier gedag, alsof alleen wij ‘t waren die wisten waar ‘t allemaal om draaide. (Nooit achter gekomen wat dat dan was, trouwens, maar dat deelgenoot-zijn voelde als ‘n verworvenheid die slechts aan enkelen was toebedeeld.)
Op ‘n dag was ie weg om niet meer terug te keren. Ons geheime genootschap was verbroken. Alleen stilzwijgen restte.
Tot ik ‘m weerzag. In de winkelstraat met ‘n gitaar. Hij maakte muziek voor geld. De jongen zag grauw en onverzorgd. Wel had ie nog die blik in z’n ogen, maar de peilloze diepte van ooit was tot ‘n zee van leegte verworden.
“Je had gelijk.” mompelde ik tegen Billy.
[“Je raadt nooit wie ik op de Markt tussen de auto’s heb zien plassen.” had ie nog maar enkele dagen eerder tegen me gezegd. Ik had ‘t niet willen geloven.]
Wees de eerste die reageert op "Uitgevallen"