Deze foto uit 1964 toont de ingang van het voormalige Diaconessenziekenhuis aan de Van Lawick van Pabststraat. Om preciezer te zijn, dit is het tweede ziekenhuis met die naam op deze plek. Het eerste Diaconessenziekenhuis werd hier in 1930 gebouwd maar overleefde het oorlogsgeweld niet. Dit protestant-christelijke ziekenhuis opende in 1955 de poorten en viel in 1995 onder de sloopkogel.
Het duurde tot 1953 voordat daadwerkelijk werd begonnen met de naoorlogse wederopbouw van het Diaconessenziekenhuis. Er was het nodige gedoe met overheden over onder andere de inrichting van het gebouw. Het hospitaal werd uiteindelijk in 1955 opgeleverd en telde 320 bedden. Het fuseerde in 1988 met het sinds 1986 bestaande Malberg. Dat was weer een fusieproduct tussen het rooms-katholiek Sint-Elisabeths Gasthuis en het algemene Gemeenteziekenhuis. Pure verzuiling dus waar katholieken, protestanten en anderen hun eigen ziekenhuis met dito verzorging hadden. De laatste fusie leidde tot het huidige Rijnstate, dat domicilie houdt aan de Wagnerlaan, de plek waar eerder het Gemeenteziekenhuis stond. Het Diaconessenziekenhuis werd uiteindelijk afgebroken. Er staan nu luxe appartementen en woningen op het terrein dat luistert naar de naam Park Sonswijck.
Park Sonswijck
Eind jaren negentig ontwierp een collectief van architecten Park Sonswijck in de Arnhemse Burgemeesterswijk. Dat waren naast Gerard van Ede, Ben van Berkel en Babet Galis. Ook de Arnhemse beeldende kunstenaar Wim Korvinus bemoeide zich ermee. Eén van de belangrijke aspecten van Park Sonswijck is het grote hoogteverschil in het terrein. Verder waren er geen kleinere straatjes in het ontwerp en moesten de oude bomen blijven staan. Voorts was er een eis om op de oude ziekenhuisfundering te kunnen bouwen. Dat lukte allemaal. De Van Lawick van Pabststraat is een belangrijke, sfeerbepalende straat in het Burgemeesterskwartier. Park Sonswijck bestaande uit appartement gebouwen en herenhuizen, paste zich zo veel mogelijk aan straat en buurt aan.
Het hele terrein van Park Sonswijck is eigendom van de meeste bewoners, zogenaamde mandeligheid. Deze gebonden mede-eigendom betekent o.a. dat eigenaren gezamenlijk voor alle onderhoud van groen, paden, verlichting, riolering, vijver, enzovoort, zorgdragen (lees: betalen). Niet-bewoners hebben daarentegen vrij entree op het terrein. Dat heeft in het verleden wél tot discussies geleid, maar er is bewust voor deze constructie gekozen. Men is als buitenstaander te gast op het terrein dat als openbaar wordt ervaren en waar men zich als zodanig gedraagt.
Beeld: Oude ansichtkaart van collectioneur Frans Brink, Westervoort.
Wees de eerste die reageert op "Vroeger had iedere zuil zijn eigen ziekenhuis"