Wiggleworth is weergaloos met Elgar en Sibelius in Musis 5 april.

{

Elgar was inderdaad in goede handen bij Marc Wiggleworth. Maar dat gold niet alleen voor Elgar, maar zeker voor de 2de symfonie van Sibelius. Die Enigmavariaties vond ik heel mooi en als Nimrod langs komt is dat werkelijk een genoegen. Maar dan Sibelius. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet zo gek op hem ben en niet zulke hoge verwachtingen had van deze symfonie, die ik nog niet kende. Wat een vergissing! De man had zich laten inspireren door dood, nieuw leven, de Italiaanse Bloemenkust, alles wat te maken had met verdriet, liefde en vertedering kon je horen in deze fantastische muziek. Wiggleworth deed het voortreffelijk en na de knetterende finale was het ‘bravo’ niet van de lucht. Het laatste deel heeft dan ook zo’n variatie dat je mond er van open valt en je in een klap van al je kwalen af bent. Gek dat de andere symfonieën van Sibelius mij niets doen maar hierbij kon ik soms door de grond zakken of de oneindigheid in vliegen.

Natuurlijk ga ik namen noemen. De man met de trompet, Tonnie Kievits die mij al intrigeert sinds ik naar HGO luister, zat in de pauze even alleen te oefenen. Ik moet zeggen, de rest van het orkest had niet aan hoeven schuiven, zo prachtig als hij kan spelen en zuiver, zoals iedereen weet is dat supermoeilijk op een trompet. Een keer in de geschiedenis heeft hij een concert voor orkest en trompet gespeeld, ik weet nu niet meer precies wat het was, geweldig. Nog steeds hoop ik dat het nog een keer uitgevoerd wordt.

Nog even voor de leken het laatste deel en ook voor mensen die het nog eens willen horen.

Reacties