“Ze hadden ‘t d’r bij Paul en Witteman over.” zei de grijze man. Hij had ‘n verweerde huid en droeg ‘n bril uit de jaren vijftig. “Over analfetisme.” ging ie verder.
“O ja?” reageerde ik. De man legde z’n plastic tas op de tafel en leunde op z’n onderarm.
“Ja.” zeidie. “Met allemaal bekende mensen, die allemaal hun eigen doel hadden. Zoals die Daphne Deckers.” Hij nam ‘n slok van z’n koffie. “En dat halfbloedje van Studio Sport.”
“Umberto Tan?” probeerde ik. De man knikte. Hij zette z’n beker neer.
“Ja.” zeidie. “Die. Humbertus Tang. Die ging over de voetballers. Want die moeten toch ook kunnen lezen en schrijven? Humbertus Tang zei zelf nog dat veel jonge voetballers dat niet nodig vinden, omdat ze toch genoeg geld verdienen met ‘t voetballen. Maar als ze naar ‘t buitenland gaan‚Ķ” De man maakte z’n zin niet af, maar keek me betekenisvol aan.
“Dan moeten ze toch kunnen lezen en schrijven?” probeerde ik.
“Psies.” zei de man. “En André Rieu was d’r ook. Maar die zat in New York. Hij doet ‘t voor de muzikanten. En dan was d’r ook nog zo’n zangeresje. En die ging voor de zangers.” De man dronk de rest van z’n koffie in één teug op.
“Zo hebben ze allemaal ‘n doel.” vatte hij ‘t gesprek samen. Hij stond op.
“Nou.” zeidie. “Ik ga nog even ‘n wandelingetje maken.” Hij gaf me ‘n hand.
“Dag meneer.” zeidie. Hij pakte z’n plastic tas op en knikte nog es vriendelijk.
“Dag meneer.” zei ik.
Wees de eerste die reageert op "Analfetisme"