F (donkere twintiger, bij de Avenue tegen ‘t lijf gelopen) drukte me strak tegen zich aan en zoende me vol op de mond.
“Ga met me mee.” fluisterde die dan. “Alsjeblieft. Ik zal alles voor je doen.” Hij klonk alsof ie ‘t meende. Ik moest lachen.
“Dank je.” zei ik beleefd (want zo ben ik opgevoed). “Maar toch maar niet.” F keek teleurgesteld, maar drong niet verder aan.
“Zei je dat echt?.” vroeg Billy de volgende ochtend, toen ik ‘t ‘m vertelde. “Stommeling.” Hij keek weg. “Ik had ‘t wel geweten.” zeidie.
Wees de eerste die reageert op "Theater"