“Ze heeft geluk dat hij is doodgegaan,” bedacht de man. Het klonk eerder als een vaststelling dan een beschuldiging. De vrouw tegenover hem trok haar wenkbrauwen omhoog.
“Wat vreselijk om zoiets te zeggen,” reageerde ze, “ze heeft zo ontzettend veel van hem gehouden.”
De man knikte.
“Dat is ook zo,” beaamde hij, “maar nu niet meer.”
De vrouw zette haar handen langs de tafel.
“Nou ja zeg,” sputterde ze, “wat een onzin! Hoe kom je d√°√°r nu weer bij?”
De man keek de vrouw aan.
“Hij is dood,” probeerde hij uit te leggen, “hij kan geen fouten meer maken. Hij is op een haar na heilig – voor haar. Als hij was blijven leven was dat anders gelopen.”
De vrouw was stil. De woorden leken binnen te komen.
“Wat vreselijk voor haar nieuwe vriend,” mompelde ze toen.
De man knikte.
“Wedijveren met een dode,” zei hij, “onmogelijk.”
“Uitgesloten,” knikte de vrouw.
