De kist helde licht naar links bij het binnendragen – ik zag het, omdat ik er achter liep.
Ik vroeg me af of de anderen zich ook van tevoren hadden gerealiseerd dat dit vandaag onze plek was, lopend pal achter de kist van Tante. Ongemerkt waren we nu tot vlak vooraan bij het afscheid van een dierbare gekomen. De volgende stap zou zijn dat we zelf de beminde overledene waren.
Tante werd naar voren gedragen, waar kaarsen om haar heen stonden en haar foto op het altaar. Het was zoals ik me haar herinnerde uit de dagen die al te lang overschemerd en vergaan leken.
Er galmden woorden door het godshuis. De kist werd gezegend en bewierookt. Er werd gebeden en gezongen. Zodat Tante goed zou thuiskomen.
Aan het einde van de mis waren de dragers op schouderhoogte gehergroepeerd. Tante verliet de kerk nu recht. Dat was alvast een goed begin.
Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.
