De jongen bewoog z’n paspoort tussen z’n vingers.
“Dus jij hoort geen stemmen?” vroeg ie. Ik schudde ontkennend. Hij keek me vlak aan.
“Iedereen in de flat loopt door m’n kamer.” zeidie. “Zo m’n hoofd in.” Even leek ie argwanend.
“Is dit televisie?” vroeg ie met gefronste wenkbrauwen. Hij wachtte geen antwoord af.
“Ze openen m’n post.” zeidie dan. “En leggen die dan op tafel.” Hij boog z’n nek en keek naar ‘t paspoort tussen z’n vingers. “Alsof ik d’r dan nog in kijk.” mompelde ie.
De jongen bladerde door z’n id tot aan ‘t geplastificeerde vel met z’n foto en persoonsgegevens.
“Oja.” las ie. “Pim.” Hij wreef over z’n foto. “Dat ben ik.”
Wees de eerste die reageert op "Pim & Co"