De servicemedewerkster herinnerde me aan de bediening in Oost-Duitse restaurants voor 1989.
‘t Was in elk geval met dezelfde onverholen desinteresse dat ze ‘t luikje van d’r loket openschoof. Na m’n vraag onbegroet te hebben aangehoord mompelde ze enkele woorden die verdronken in ‘n omroepbericht. Ik boog voorover met ‘n hand als gehoorschelp.
“Kunt u dat herhalen?” vroeg ik. “Ik kon ‘t niet verstaan.” De vrouw reageerde door achterover te leunen en weer enkele onverstaanbare woorden te zeggen. Ik schudde m’n hoofd.
“‘t Spijt me.” zei ik (nederigheid is vaak ‘t enige medicijn tegen tekortschietende klantvriendelijkheid), “Ik heb ‘t niet goed gehoord.” De vrouw kruiste nu d’r armen voor d’r borst. Ze was ‘t duidelijk zat.
“Balie.” zei ze. Ze knikte ‘n kant op en schoof ‘t luikje dicht. Ik kreeg ineens zin in Wurstfleisch.
Wees de eerste die reageert op "Serviceloket"