Tante dronk de thee uit het glas dat ik aan haar lippen zette – of nee, ze nipte meer. Even later nam ze nog wat slokjes, maar de derde keer kneep ze de ogen dicht.
Genoeg, begreep ik.
Ik zette het glas terug op de rollator naast haar stoel. Haar ogen draaiden mijn kant op en staarden me aan. Ze ademde in korte stootjes. Haar lippen waren droog met losse velletjes.
“U moet meer drinken.” zei ik. Ze reageerde niet.
Ik pakte haar hand. Ze voelde warm en zacht. Ze kneep me even stevig, maar dan werd de kracht minder.
Ineens stokte haar ademhaling. Ik merkte het pas na enkele momenten, toen ik niks meer hoorde. Ze bleef me intussen aankijken.
Haar hand was nog even warm. Ik streelde haar.
“Tante?” vroeg ik voorzichtig.
De korte ademstootjes begonnen weer. Langzaam gleden de ogen dicht. Ik hoorde kleine snurkjes.
Genoeg, dacht ik.
Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.
Wees de eerste die reageert op "Genoeg"