De werkelijkheid is ook niks aan.
Voor me liep ‘n jongen met de telefoon aan z’n oor. Z’n hond ‚Äî ‘n ouwe herdershond ‚Äî was ik al gepasseerd. Ze kon ‘t tempo van ‘t baasje duidelijk niet aan. Ik had met haar te doen en probeerde ‘n beetje bij d’r in de buurt te blijven.
Na beëindiging van z’n gesprek draaide de jongen zich om.
“Kom op, slome.” zeidie. Ik keek naar de hond, die me met vermoeide, halfgesloten ogen terug aankeek. Ter plekke haatte ik de jongen.
Thuisgekomen vertelde ik m’n inspiratie aan Billy.
“Een kaalgeschoren jongen?” vroeg ie. Ik knikte.
“Oh.” zeidie. “Da’s die slome hond van de Watermolen.”
[Ongehinderd door enige kennis had ik ‘n briljant stukje kunnen schrijven. Nu kon ik ‘t door de plee trekken. Bedankt.]
