Opgehangen

Er kwam geluid uit haar tas.

“Is dat niet je telefoon?” vroeg ik. Ze keek op.

“Wat?” zei ze. “O ja, ik denk het wel.” Ze deed haar tas open. “Bedankt.” zei ze.

Ze voelde in de tas. “Waar heb ik hem?” mompelde ze. Dan haalde ze haar toestel tevoorschijn, gehuld in een gekleurd foedraal. Eerst zette ze de tas terug. “Zo.” zei ze.

Dan opende ze het hoesje en tuurde op het scherm. “Verdorie.” zei ze, “Die lettertjes worden steeds kleiner.”

Ze legde de telefoon neer en pakte de tas weer op. Ze opende hem weer en stak haar hand erin.

“Hebbes.” zei ze tegen de brillenkoker.

“Leuk hè?” koketteerde ze, toen ze de bril opzette. “Eens kijken.”

Ze keek weer op het scherm.

“O wat leuk.” zei ze. Ze drukte op een toets.

“Hallo.” zei ze. “Hallo?”

Ze keek verbaasd naar het scherm.

“Nou zeg.” zei ze. “Opgehangen.”

Reacties