De telefoon had verbinding gemaakt met de beamer, waardoor de jonge fotograaf in enkele momenten zijn duistere afbeeldingen van de natuur zou kunnen vertonen. Hij zocht nog verbinding met internet en staarde op het schermpje van zijn telefoon.
“Here it is!” triomfeerde hij uiteindelijk. Hij keek naar de muur waarop een scherpe foto van zijn werk werd geprojecteerd.
Telkens veegde hij een nieuwe opname uit zijn toestel. De andere aanwezigen reageerden bewonderend.
“They are very nice.” zei er iemand. De fotograaf glunderde.
“Thank you.” antwoordde hij. “I like to see the darkness in nature.”
Daarna streek hij de volgende foto naar de muur. Iedereen werd stil. Ook de fotograaf.
“Sorry.” mompelde hij.
De anderen schuifelden wat ongemakkelijk bij het onverwachte beeld uit de oorlog waarvan hij was weggevlucht.
“I didn’t make this picture.” verontschuldigde de fotograaf zich terwijl hij de foto zo snel mogelijk probeerde te vervangen. “Too much darkness.”
Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.
Wees de eerste die reageert op "Verduisterd"