Ik was de eerste bezoeker, die dag. De suppoost boog samenzweerderig voorover.
“Je mag dit eigenlijk nog niet zien, maar kom es mee.” De wachter ging me voor naar de ruimte naast de ingang van ‘t museum. Geen toegang, stond er op de deur te lezen, Tentoonstelling wordt ingericht. De medewerker opende de toegang en liet me binnen ‚Äî ik zag ‘n barokke ruimte met ‘n keur aan kleurige stoffen en kleding, gedrapeerd op verstilde mannequins. Ik was Dorothy en zojuist aangekomen in Oz. De schoonheid was onverwacht treffend. M’n adem stokte.
“Schitterend.” bracht ik uit. De bewaker van dit alles knikte.
“Eindelijk weer es wat leven hier.” hoorde ik. De korte stilte die volgde was ‘n bedachtzame. “Vanwege de Modebiënnale.” Ik voelde de woorden afgewogen. “Nu kan ‘t blijkbaar wel.”
De suppoost zuchtte. Er was genoeg gezegd. En ik begreep ‘t.
