Vorige week kwam ik vanaf zuid de stad in gereden. Vanuit mijn ooghoek spotte ik krokussen. Krokussen? Ja, krokussen!
Ik moest zelf ook twee keer kijken, maar ik zag echt krokussen. En daar werd ik niet vrolijk van. Terwijl ik toch altijd heel erg blij wordt van krokussen. Krokussen kondigen de lente aan, maar de herfst is nog maar net begonnen.
Ik schrok ervan, van die krokussen. Was de natuur zo erg van slag? Op kantoor aangekomen vertelde ik ontsteld aan collega’s hoe erg de natuur in de war was. Om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag en schuldbewust extra alert mijn plastic afval te scheiden.
Gisteren las ik in de Gelderlander dat ik niet de enige was die zich even flink achter de oren heeft gekrabd bij het zien van de krokussen. En ik weet nu ook dat de natuur niet in de war is. Dit is een vooropgezet plan.
Ik heb voor het eerst van m’n leven najaarskrokussen gezien. Ze maken onderdeel uit van ‘een compleet beplantingsplan voor de singelstrook, ontworpen door vermaarde groenontwerpster Jacqueline van der Kloet, bekend van opdrachten voor De Efteling, het Catshuis, Tuinen van Appeltern, De Keukenhof en landgoed De Oorsprong in Oosterbeek’.
Van der Kloet is door de gemeente gevraagd de singels te ont-saaien, dat was de kritiek van de jury van de groenprijs Entente Florale. Ik geloof graag dat deze dame mooie dingen maakt, maar ik was liever verrast door overdadige herfstpracht in plaats van op het verkeerde been gezet door krokussen. Die horen bij de lente namelijk. Van dit soort dingen raakt mijn natuurlijke systeem van slag. Kunnen we de seizoen alsjeblieft een beetje in ere houden en hun unieke schoonheid en rol onderstrepen? Lente is lente, herfst is herfst. Bij een groene stad hoort ook het goudbruin van de herfst.
Bron: de Gelderlander
Foto: de Gelderlander, Gerard Burgers
