Aan de binnenkant van ‘t autoraampje hing, daags na de jaarwisseling, ‘n keurig briefje.
Deze auto heeft lakschade, stond d’r te lezen, Van wie was die duizendklapper?
“Ik zie helegaar geen lakschade.” tuurde ik. Ik liep half-gebogen rond ‘t rijtuig. “Zie jij lakschade?” Billy haalde z’n schouders op.
“‘t Kan d’r best zijn zonder dat jij en ik dat kunnen zien.” leerde die. “Wij hebben geen auto en missen dus ‘t oog voor lakschade.” Ik rechtte m’n rug.
“Gelukkig.” zei ik verlicht. “Ik was al bang dat d’r iets loos was met ons.”
