Woensdagavond verliet ik na de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Arnhem de Eusebiuskerk en stapte wederom in een wondere witte wereld. Terwijl wij in de kerk zaten en luisterden naar een teleurstellende nieuwjaarstoespraak van burgemeester Pauline Krikke over veiligheid en politie en weer die beste & groenste prijzenregen, dwarrelden buiten onschuldige sneeuwvlokjes neer en toverden een vredige sprookjesstad. De sneeuw weerkaatst de alom aanwezige straatverlichting en zet de stad in een gouden gloed. Eerste stappen in verse sneeuw zetten blijft een bijzondere ervaring. En de sensatie van smeltende sneeuwvlokken op je tong kan culinair niet nagebootst worden. Sneeuw doet je verstillen, sneeuw maakt het kind in je wakker.
Maar sneeuw levert ook gevaarlijke situaties en ergernissen op. Treinen rijden niet op tijd of niet meer, de wegen worden niet snel genoeg sneeuwvrij gemaakt, de meesten van ons zijn niet zulke ervaren sneeuwmobilisten, winterbanden is geen standaardprocedure. Het gevolg: slippartijen, ongelukken, files, frustraties etc. Ik heb me afgelopen sneeuwperiode weer verbaasd over het verdwenen fenomeen uit mijn jeugd: sneeuwvrije stoepen. Je eigen stoepje schoonvegen mag vanwege Europese regelgeving niet meer in de gemeentelijke APV’s worden meegenomen, omdat dat dwangarbeid zou zijn. En tja, als het geen burgerplicht is, dan doen we het dus ook maar gewoon niet meer. Zelfs bij de ondernemers is het geen normaalste zaak van de wereld meer.
Ik woon op een bovenwoning en ik moet tot mijn schaamte bekennen dat het voor mij ook niet meer de normaalste zaak van de wereld is, maar ik ben natuurlijk net zo goed verantwoordelijk voor de stoep als de benedenburen. Vroeger, toen ik nog een kind was, hoorde de stoep vegen gewoon bij de totale sneeuwpret. Niet alleen onze eigen stoep, maar samen met de buurkinderen ook die van de tien bejaardenwoningen bij ons om de hoek. Dat was altijd goed voor een snoepje of soms een piek. Maar dat valt nu zeker onder kinderarbeid?! ;o)
Voor komend weekend is er veel sneeuw voorspeld. Gisteravond vertelde iemand me dat hij op de radio had gehoord dat er dat er er tekorten aan strooizout schijnen te ontstaan en dat daarom mogelijk delen van snelwegen afgesloten kunnen worden. Mijn eerste reactie was ‘o leuk!’. Ik kreeg er gelijk het jaren 70-gevoel van autoloze zondag van. Lekker banjeren door een flink pak witte sneeuw in plaats van de grauwe smurrie van strooizout en auto’s. Tegelijkertijd besef ik me dat heel veel mensen het echter niet zien als een leuk, maar als onhandig, lastig, slecht voor de economie, gevaarlijk etc.
Dus als de winter nog een tijdje aanhoudt, kunnen we nog leuke tijden gaan beleven! Een ontwrichte samenleving vol gefrustreerde mensen. Of misschien doet een heel nieuwe fenomeen doet z’n intrede: de nationale sneeuwpret-dag. Een soort van autovrije zondag, maar in plaats van een straatbarbeque is er nu koek & zopie en veeg je samen met je buren en collega-ondernemers je stoepje schoon, je praat bij, of maakt kennis. Van de weggeveegde sneeuw worden sleehellingen, iglo’s en de meest fantastische sneeuwpoppen gebouwd. Er zijn sneeuwballengevechten, Nordic-walkers gaan en masse langlaufen, fotografen en filmers trekken er op uit om Anton Pieckplaatjes te schieten. Mensen verzamelen zich op straathoeken en pleinen rondom vuurkorven.
Iemand heeft gl√ºhwein om te delen, iemand heeft erwtensoep, iemand heeft warme chocolademelk, met of zonder rum, allemaal hartverwarmende ingrediënten die met elkaar gedeeld worden. De sneeuw doet mij verstillen en laat het kind in mij van een liefdevolle en sprookjesachtige wereld dromen.
Ondertussen glibber ik genietend door de wonderwitte wereld in Arnhem.
Foto (boven): Bas Boerman
Wees de eerste die reageert op "Een wondere witte wereld"