Hoofdschuddend wrong hij zijn handen.
“Nee, hij is niet dood,” prevelde hij, “hij k√°n niet dood zijn.”
Hij geloofde het niet – natuurlijk niet: welke vader overleeft nu zijn zoon?
De beide journalisten wisten al dat ze niet welkom waren. Ze keken elkaar aan. Dan dorst één van hen het te zeggen.
“Ze hebben zijn been gevonden,” zei hij zacht, “het DNA is van hem – dat staat vast.”
De vader bleef schudden.
“Nee,” zei hij, “dat zegt alleen dat hij zijn been kwijt is.” Hij keek de beide reporters aan. “Geloof me,” zei hij, nu met vastere stem, “Hij komt terug. Met een prothese misschien, of met krukken – maar mijn zoon komt weer terug. Let op mijn woorden.”
“Er zijn vierentwintig mensen gedood,” zei de tweede journalist, “Het was een zelfmoordaanslag.”
De vader legde zijn handen op de stoelleuning.
“Jullie kunnen beter gaan,” zei hij, “ik blijf hier op hem wachten.”
