Twee ambulancebroeders stapten met me in de lift – ze moesten naar boven, waar een bezoekster onwel was geworden. De man tegenover mij was kalend. Hij wreef met een vinger onder zijn neus.
“Ik ruik curry,” zei hij, “Curry-ketchup.”
De man naast me droeg een apparaat in blauw-gele kleuren.
“Het zal de tosti wel zijn, die je net gegeten hebt,” vermoedde hij.
De kalende man knikte, terwijl hij door bleef ruiken.
“Dat zou wel eens kunnen kloppen,” bedacht hij, “ik heb net een tosti gehad.”
“Met ketchup.” zei de man met het blauw-gele apparaat.
“Curry-ketchup,” verbeterde de kalende man.
“Ik ruik alleen medicijnen,” bemoeide ik me ermee. De beide mannen keken me verbaasd aan.
“Medicijnen?” vroeg de kalende man. Hij rook nog eens aan zijn vinger. “Ik ruik geen medicijnen. Alleen curry-ketchup.”
“Dan moet je wel een verdomd goede reuk hebben,” constateerde de man met het blauw-gele apparaat.
Ze knikten allebei.
