Vooruit, dacht ik, ‘t is niet alle dagen kerst. Ik pakte m’n portemonnee om ‘n straatkrant van de besnorde Rus te kopen.
“Hoeveel is ‘t?” vroeg ik de man. Meteen realiseerde ik dat daarmee de zeldzaamheid van mijn gulheid meedogenloos werd blootgelegd.
“Eén vaiftig.” zei de Rus geduldig. Ik rommelde wat in m’n beursje. ‘n Ongeteld aantal munten haalde ik d’r uit. Ik keek even snel ‚Äî dit moest toch zeker wel genoeg zijn.
“Ik geef meestal maar wat.” loog ik terwijl ik ‘t geld quasi-nonchalant in de geopende hand van de Rus legde. Glimlachend gaf ie me de straatkrant d’r voor. Vergiste ik me nou of zag ik daar spot in z’n ogen? Ik knikte maar en liep verder.
Gelukkig, dacht ik, is ‘t niet alle dagen kerst.
