Hij was er nog niet vaak geweest, dat kon je meteen zien – misschien wel nooit, de vader van de twee. Ze droegen identieke brillen, of dan waren de monturen toch gelijkvormig, zodat je kon zien dat ze bij elkaar hoorden.
Hij haalde een andere bril uit zijn binnenzak, om het menu op het raam beter te kunnen lezen. De zoon stond op een afstandje te wachten – hij had er duidelijk geen fiducie in. De vader bekeek, de eerste bril in zijn hand, de wenkbrauwen gefronsd, het aanbod van het restaurant.
“Ik zie geen wijnkaart,” mompelde hij net luid genoeg zodat de zoon het kon horen.
“Die hebben ze hier niet, pa,” zei die terug, “alleen cola en sinas enzo.”
De vader rechtte zijn rug.
“Geen wijnkaart?” deed hij verbaasd, “Ik wil wel een chardonnaytje bij mijn hamburger, hoor.”
De zoon zuchtte.
“Kom pa,” zei hij, “laten we maar verder gaan.”
