{
Ze had geen hoofddoek om, geen glazen bol en geen gouden ringen in d’r oren. Maar toch was ze ‘n heuse waarzegster. Althans, dat stond op ‘t bordje bij d’r tent op de kermis te lezen. Ze keek me geeneens aan toen ze m’n hand las. Bijna routinematig vertelde ze me dat ik oud zou worden en na m’n vijftigste rijk. Dan moest ik ‘n gesloten envelop van ‘n stapeltje pakken.
“Hou ‘m ‘n kwartier tegen je hart aan. Niet korter. Dan mag je ‘m openmaken. In de envelop vind je de foto van je toekomstige vrouw.” Ik moest m’n best doen niet te grinniken. Toch deed ik wat ze me had gezegd te doen. Na vijftien minuten opende ik de omslag en haalde ‘n plaatje tevoorschijn. Van ‘n jongen. Verdraaid, dacht ik, dan zal de rest ook wel kunnen kloppen. Ik kon bijna niet wachten tot ik de vijftig zou zijn gepasseerd.
Toen was ik twintig. Er zijn dertig jaren verstreken en ik ben niet rijk geworden. Integendeel. Ik heb ontslag genomen om met m’n partner ‘n restaurant te beginnen. Of ex-partner, beter gezegd. De relatie bleek na negentien jaar niet meer houdbaar. Woonde ik eerst in ‘n mooi koophuis, nu slijt in m’n avonden op ‘n gehuurde zolderverdieping. M’n vaste inkomen is verschrompeld tot ‘n onzeker fooitje. En alles gebeurde met m’n ogen wagenwijd open.
Twaalf maanden eerder had ik alles. Nu ineens niks meer. Rijk? Ha!
“Ze hebben me gevraagd te schrijven over 2012.” zei ik tegen Mehmet. “Maar als ik doe kan ik alleen ‘n triest en deprimerend verhaal vol zelfbeklag produceren. Daar zit niemand op te wachten.” Eerlijk gezegd maakt ‘t idee van ‘n terugblik over dit jaar me verre van vrolijk. ‘t Liefst zou ik ‘t inpakken en bij ‘t grof vuil zetten.
Mehmet keek me aan. Z’n ogen twinkelden – zoals altijd. Hij leidt ‘n twinkelend bestaan.
“Hoe lang kennen wij mekaar?” vroeg ie. Ik haalde m’n schouders op.
“Geen idee.” antwoordde ik. “Niet zo lang. ‘n Half jaar misschien?” Mehmet knikte.
“Sinds elf mei.” zeidie. “Je bent m’n beste vriend geworden. En dat is wederzijds toch?” Ik knikte. Dat was zo. Geen twijfel over mogelijk. Hij was sinds onze ontmoeting altijd in de buurt als ik ‘n schouder kon gebruiken.
“Hoe kun je dan vertellen dat dit jaar jou alleen maar alles heeft ontnomen?” Hij zweeg om me te laten nadenken. De foto en de woorden van de waarzegster kwamen terug in me op. Ik vertelde Mehmet ‘t verhaal.
“Zie je wel!” zeidie. “En ik ben niet de enige.” G en Oestervrouw doken meteen op. Mehmet legde z’n hand op de mijne.
“De waarzegster had gelijk.” zeidie. “Je bent rijk. Hartstikke rijk.”
Ik voelde ‘n traan opwellen.
“Vanaf nu gaat alles beter.” beloofde Mehmet. Ik knikte. Hij had gelijk: ik ben rijk, schatrijk.
Geïnspireerd op MijnMoment van Henk-Jan Winkeldermaat aka Punkmedia sluiten we het jaar op Arnhem-Direct af met Arnhem Voorbij 2012. Hierin blikken Arnhemmers terug op 2012 en voorzichtig vooruit op 2013.
Arnhem Voorbij 2012
– Bernd Ebbo Visser
– Rob van Sprang
– Bob Roelofs
– Tim Lenders
– Peter Bierhaus
– Pascal Rietman
