Vanaf mijn perron zag ik bloemen en kaarsen staan op het tegenoverliggende.
Er is hier een mens gestorven, dacht ik meteen. Iemand die ik niet gekend had en die overleden was zonder mijn weten.
Anderen wisten het wel. Die hadden er bloemen en kaarsen neergezet om die mens te herinneren. Zo te zien was hij een geliefd mens geweest, als dat tenminste aan het aantal bloemen en kaarsen af te lezen viel. Ik was op afstand blij dat hij niet vergeten was.
De mens die aan de andere kant van het spoor herdacht werd, was naamloos voor mij, maar werd herinnerd door anderen die bloemen en kaarsen hadden neergezet. Ongetwijfeld uit puur mededogen. Het deed goed te merken dat de dood van een mens die anderen zo had geraakt dat deze herdenkingsplek erdoor was ontstaan.
Ik vroeg me wel af hoeveel bloemen en kaarsen hij tijdens zijn leven had gekregen.
Sinds 2002 publiceert de Arnhemse René Gademann (bijna) dagelijks een kort stukje op zijn weblog, www.mowl.eu. Het stramien is eenvoudig: 150 woorden – niet meer en niet minder. Binnen die strakke beperkingen ontstaat er een sfeerbeeld, een situatie of kort verhaal. Een snapshot van het dagelijks leven, zoals iemand dat ooit noemde.
Elke zaterdag wordt hier een Mowl’etje geplaatst. De rest van de week kun je bij Mowl.eu terecht.
