Bij de ingang van de galerie kregen we een muntje.
“Voor een drankje,” zei de man die bij de deur stond. Hij had er voor het gemak een kruk bijgepakt, maar klonk desalniettemin nog vrij monter.
“Is het al druk?” vroeg ik. De man wiegde zijn hoofd.
“Och,” zei hij, “wat zal ik zeggen. Het is een opening, nietwaar.”
De vanzelfsprekendheid waarmee dit gezegd werd deed me knikken, wat een beetje dom voelde.
“Oh,” zei ik, terwijl ik mijn hoofd stil zette, “en wat wil dat zeggen, dan?”
De man op de kruk grinnikte.
“Ik zou het niet weten,” zei hij, “ik zeg ook maar wat.”
Van de weeromstuit grijnsde ik met hem mee.
“Als er muntjes zijn voor drankjes, zou ik het juist vol van de mensen verwachten,” suggereerde ik.
De man maakte een wegwerpbeweging.
“Het zijn allemaal kunstenaars,” zei hij, “die doen nooit wat je van ze verwacht.”
