Spelbederf

De man beneden had zijn kinderen. Ze speelden verstoppertje op de parkeerplaats.

Ik meende dat hij daarbij schuldig keek, zodat ik dacht, dat hij zich schaamde voor het spelen op de parkeerplaats met zijn kinderen, die vast en zeker beter waren gewend, waarbij ik meteen invulde dat ze gedrieën het slachtoffer waren geworden van een Zeer Ongelukkige Scheiding, waardoor hij alles aan haar was kwijtgeraakt en gedwongen te verhuizen naar de onooglijke woning beneden zonder buiten, waarin we hem bijna dagelijks achter het raam op de bank zagen zitten wachten op de kinderen, die hij slechts zo nu en dan kreeg te zien en dan niets anders kon doen dan verstoppertje spelen op de parkeerplaats, omdat er binnen niet voldoende ruimte was.

Geen wonder dat hij schuldig keek.

De kinderen zelf, die lachten dat het een aard had.

Wat triest, dacht ik, ze weten geeneens hoe slecht ze het hebben.

Een Mowl’etje [mo’w…õl…ôc…ô] is een kort verhaal van exact honderdvijftig woorden. Het is bedacht en ontwikkeld door René Gademann die al sinds jaar en dag publiceert op www.mowl.eu. En elke zaterdag op Arnhem Direct.

Reacties